สายตาของขุนเขาจ้องมองใบหน้าของอัจฉริยา ตอนนี้เธอก้มหน้าก้มตากินข้าว เธอหลบสายตาของเขานั่นเอง
"รีบกินจะได้รีบไป" น้ำเสียงดูเปลี่ยนไป
"ค่ะ" หญิงสาวรีบโกยเม็ดข้าวในจานใส่ปาก พออิ่มก็วางช้อน
"ขอตัวเข้าห้องน้ำนะคะ" เธอรีบลุกรีบไป
เขามองตามจนเหลียวหลัง และปะทะสายตาของคนทั้งร้านที่มองสองคนเป็นตาเดียวเช่นกัน เพราะทั้งหล่อและก็สวย ขุนเขาส่งยิ้มกราดไปทั่ว
ในห้องน้ำ
'ยายมิกิแกทำอะไร' เธอถามตัวเอง
'ต่อไปต้องระวังตัวนะ'
'อื้อ....' เธอพยักหน้าตอบอีกคนในกระจก
อัจฉริยายกมือขึ้นตบหน้าของตัวเองเบา ๆ หัวใจยังเต้นแรง
ตลอดเส้นทางทั้งสองคนต่างสงบปากสงบคำ
"บอสไหนว่าจะรับคุณเซกิที่สนามบินคะ เมื่อกี้มิกิเห็นป้ายบอกว่าเป็นทางเข้าสนามบิน" มิกิชี้ทางเข้าตอนที่รถของขุนเขาเพิ่งแล่นผ่าน
"เครื่องคุณเซกิดีเลย์ คุณากรประสานมาแล้ว เราต้องไปรอที่โรงแรม อาจจะมาถึงกันตอนบ่าย ๆ”
'หวา...แล้วอุตส่าห์รีบอ
