จางลี่หันไปเผชิญหน้ากับหลี่เจี๋ยทั้งที่เขายังกำข้อมือของนางไว้แน่น แววตาของนางฉายความคมกล้าออกมา
“นี่คือความเสียสละของหม่อมฉันที่ต้องมารับตำแหน่งหวางเฟยแคว้นหลู่ ท่านพี่คิดบ้างหรือไม่ว่าหม่อมฉันจะนึกถึงบ้านเกิดเมืองนอนของตัวเองมากขนาดไหน”
เขาเหยียดยิ้ม “นั่นสินะ พี่ก็คิดเหมือนกันว่าเจ้าต้องคิดถึงบ้านเมืองของตัวเองเป็นใหญ่ มิเช่นนั้นคงมิมีแผนการชั่วช้าอย่างที่ตั้งใจจะฆ่าพี่ให้ตายคืนนี้ดอก!”
“อ๊ะ!”
เพล้ง!!...
เสียงจอกชาหล่นลงพื้นแตกกระจายพร้อมเสียงร้องครางด้วยความเจ็บปวดของจางลี่เมื่อหลู่อ๋องหักข้อมือของนางเต็มแรง หากความเจ็บปวดของนางไม่เท่าความตระหนกที่เห็นน้ำชาบนพื้นเปลี่ยนเป็นฟองฟู่สีขาวและกร่อนกัดพื้นพรมจนป่นในพริบตา จางลี่อ้าปากค้างเมื่อได้ยินเสียงคำรามลั่น
“นี่ใช่ไหมแผนการของเจ้า คิดจะวางยาพิษให้ข้าตายไปต่อหน้า!”
“ พระองค์ตางหากที่คิดจะฆ่าหม่อมฉัน และนี่คือการปกป้องตัวเองให้พ้นจ
