“คืนนี้คาสิโนจะเปิดเป็นคืนสุดท้าย พรุ่งนี้ข้าจะถอนสมอไปจากที่นี่”
“อืม แล้วเจอกันที่อิตาลี” อาดีมบอกง่ายๆ สองคนจับมือกันอย่างรวดเร็ว มิตรภาพที่ไม่ต้องเอื้อนเอ่ยเป็นวาจา แต่สามารถรับรู้ได้ด้วยใจ
วินเซนโซสั่งให้ทุกคนรีบกลับไปที่รถ
“นายไหวมั้ยวะ”
“จิ๊บๆๆ ครับนาย”ธนัชย์ตอบทั้งที่โดนวูล์ฟหิ้วปีกอยู่ พร้อมกับไตรตรึงษ์ที่ประคองอยู่อีกด้าน
“ดี รีบกลับกันได้แล้ว” เสียงเข้มสั่งห้วนๆ มือหนาคว้าข้อมือเล็กๆ ของสาวน้อยรั้งให้ก้าวเดินจนคนที่ไม่ทันตั้งตัวต้องอุทานพร้อมทั้งสะดุ้งเฮือก แต่ตาคมเพียงแค่ปรายตาดุมามองเท่านั้น
อาดีมสั่งให้ลูกน้องของเขาช่วยยิงคุ้มกันให้เพื่อนรักก่อนแล้วค่อยพากันสบายตัวกันไป ชายหนุ่มไม่ได้เกรงกลัวคนของวาแชแม้แต่น้อย เขาเองอยู่ในแวดวงนี้มาพอควรจนได้เรียนรู้การหลบหลีกเอาตัวรอด มีคนพูดว่าหากเปรียบวาแชเป็นเสือเฒ่าเขาก็เป็นเสือหนุ่ม ที่ไม่สามารถจะอยู่ถ้ำเดียวกันได้...
บนเรือลำ
