ใบหน้าสดสวยแดงก่ำ ปากเล็กๆ เผยอห่อแล้วส่งเสียงออกมาไม่ขาดระยะ เหงื่อเริ่มโทรมกายอีกครั้ง ไม่ใช่เพราะอากาศแต่มาจากไฟร้อนๆ ที่เขากำลังแผดเผา
“ต้องการฉันไหม เด็กดี...” เสียงพร่าซ่านปนกระเส่าถามย้ำพร้อมทั้งตวัดลิ้นไล้ใบหูเล็ก
“ช่วยด้วย...ช่วยน้ำหวานที”
“บอกสิ เธอต้องการอะไร”
สิตาพรอยากจะทุบเขานัก แต่มือเล็กๆ กลับทำได้แค่ขยุ้มขยำที่นอนแน่น ลมหายใจร้อนผ่าวเป่ารดนวลแก้ม ปลายจมูกโด่งเป็นสันสวยแตะไต่ไปตามใบหน้าหวาน
“คุณแกล้ง....” เธอต่อว่า
“เปล่า ฉันแค่ไม่อยากให้เธอมาหาว่าฉันรังแกเธอทีหลังต่างหาก ถ้าเธอไม่ต้องการฉันจะหยุดบอกรักเธอเดี๋ยวนี้”
แล้วเขาก็หยุด ทั้งมือและปาก ทิ้งให้ร่างเล็กสะท้านสั่น ดวงตาคู่หวานปรือปรอยมองเขาอย่างอ้อนวอนลืมอาย
“คนบ้า น้ำหวานกำลังจะตายแล้วนะคะ ช่วยน้ำหวานที”
“งั้นก็บอกสิ ว่าเธอต้องการอะไร” วินเซนโซถามยิ้มๆ ชิดเรียวปาก ตาคมทอประกายเจ้าเล่ห์จนเธอต้องทุบเขาแรงๆ
