สิตาพรเอื้อมเก็บสายรุ้งจนตาพร่า ทิ้งร่างอันสั่นเทาลงบนที่นอนด้วยความเหนื่อยอ่อน โดยมีชายหนุ่มทาบทับลงมาไล้เลียแผ่นหลังนุ่มบรรเทาอาการสะท้านของตนเอง เมื่อระเบิดลาวาอุ่นเข้าสู่ใจกลางร่างสาว
มือใหญ่ยกขึ้นลูบเรือนผมนุ่มสลวยเบาๆ เมื่อร่างกายหยุดสะท้าน ชายหนุ่มจึงเลื่อนกายลงนอนตะแคงกอดสาวน้อยเอาไว้แนบอก เพราะร่างกายชุ่มไปด้วยเหงื่อ สิตาพรจึงเริ่มหนาวเมื่อเครื่องปรับอากาศยังทำงานได้ดีไม่มีที่ติ
วินเซนโซกระชับร่างบางเข้าหา ศีรษะเล็กๆ ของเธอวางอยู่บนต้นแขนด้านที่เขาไม่เจ็บ มือใหญ่ลูบไล้ปทุมอวบอัดแล้วคลึงเล่นเบาๆ
“น้ำหวานเหนื่อยแล้วค่ะ” เธอบอกเขาเบาๆ เมื่อใบหน้าคมยังตามมาซุกไซ้ต้นคอระหงจากทางเบื้องหลัง ปลายลิ้นอุ่นไล้เลียและขบเม้มโดยไม่สนใจว่าร่างทั้งร่างจะชุ่มโชกไปด้วยเหงื่อ
“ฉันก็ให้เธอพักอยู่นี่ไงสาวน้อย”
“แต่คุณยังทำ...”
“น้ำหวาน เธอไม่รู้หรอกว่าฉันปรารถนาเธอแค่ไหน อยากกอดเธอเอาไว้แน่นๆ
