เช้าวันต่อมา
ในยามที่พระอาทิตย์ตกเจิดจรัสอยู่บนท้องฟ้า เรื่องผีสางมักจะไม่ได้อยู่ในหัวสมอง แต่ตอนนี้เธอไม่คิดเช่นนั้นแล้ว เพราะว่ามวลสารที่กำลังนอนซบไหล่บอบบางอยู่ในตอนนี้ เปรียบเสมือนคนปกติที่ต้องการความอบอุ่นจากอีกฝ่ายอยู่ตลอดเวลา พอจะขยับตัวหนี เขาก็จะกระชับอ้อมกอดแน่นขึ้นราวกับว่าไม่ยอมให้เธอหนีไปไหน
“คุณ”
“ครับ”
“คุณตื่นอยู่ตลอดเวลาเหรอ?”
“ครับ”
“งั้นช่วยลุกขึ้นหน่อยได้ไหม ฉันเมื่อย”
เขาตัวหนักเหมือนคนปกติ และด้วยความที่มีร่างใหญ่กำยำ ทุกอณูในร่างกายเต็มไปด้วยกล้ามเนื้อแข็งแรง พอมาซบคนที่ตัวเล็กกว่า เธอก็ต้องปวดเมื่อยเป็นธรรมดา
เสือใหญ่ยอมชันตัวลุกขึ้นนั่ง แล้วปล่อยให้ก้านแก้วเป็นอิสระจากอ้อมกอด เธอไม่รอช้ารีบลุกขึ้นจากเตียง เข้าไปในห้องน้ำ แล้วล็อกประตู เพื่อตั้งสติในเช้านี้ ว่าเรื่องราวทั้งหมดที่ผ่านมาเธอไม่ได้ฝันไป แต่เธอเห็นผีจริงๆ
“คุณจะอาบน้ำเหรอ?”
มวลสารไร้กายหยาบทะล
