“โอ๊ย! ต้องขุดลึกแค่ไหน ถึงจะหาเจอกันล่ะเนี่ย?”
เสียมเหล็กถูกปล่อยลงหลุมขนาดใหญ่ ก่อนที่ร่างเล็กจะทรุดตัวนั่งลงบนขอบดิน พลางยกหลังมือขึ้นปาดหยาดเหงื่อบนใบหน้า ที่เริ่มแดงระเรื่อจากความเหนื่อยล้า
ฟุด ฟึด ฟัด ฟึด~
จู่ๆ ระบบการดมกลิ่นก็ทำงานโดยอัตโนมัติ
ก้านแก้วได้กลิ่นหอมหวนของไข่เจียวกับกลิ่นแกงกะทิหอมๆ ลอยเข้ามาแตะสันจมูกจิ้มลิ้ม ทั้งที่ก่อนหน้านี้เธอไม่รู้สึกหิวโหยเลยด้วยซ้ำ อาจจะเป็นเพราะได้ออกแรงอย่างหนักมาทั้งคืนทำให้ท้องไส้เริ่มเรียกร้องหาสารอาหาร
“เจ๊ยาหยี หรือว่าเจ๊ว่านทำกับข้าวนะ ไปขอกินข้าวสักจานดีกว่า~” พูดจบ คนตัวเล็กก็พยุงร่างเปื้อนดินของตนเอง ย่างกรายออกไปจากป่ารกร้างข้างหอพัก ระหว่างที่เดินออกมาเธอก็กวาดสายตามองหาถุงยังชีพที่ซื้อมาวันนั้น ว่ามีคนเก็บไปทิ้งหรือยังถ้าทิ้งแล้วก็เสียดายของอยู่นะ
“โอ๊ะ!”
สองเท้าหุ้มแตะเปื้อนดินหยุดชะงักข้างถังขยะสีดำ ก่อนจะโน้มตัวลงไ
