หลังจากวันงานเลี้ยงของจวนเสนาบดีกู้
กู้ซือหมิงมักจะมาเยือนเรือนของกู้เหิงบ่อยครั้ง โดยใช้เหตุผลว่ามาคอยดูแลกู้ซินในฐานะพี่ชายแทนกู้ฉีรุ่ย ซึ่งแน่นอนว่าไม่มีใครปฏิเสธ กู้เหิงพยักหน้ารับเป็นคนแรก เพราะตัวเขาต้องออกไปทำงานกับกู้เจิ้งตลอดไม่ค่อยอยู่จวน
ดังนั้น ทุกครั้งที่โม่เหลียนไปเยือนสหายและพูดคุยกับเหยาจินด้วยความเคยชิน จึงมักได้เจอกู้ซือหมิงอยู่เสมอ
เขาในฐานะญาติผู้พี่ซึ่งอาสาดูแลมารดาและน้องสาวแทนน้องชายผู้อยู่ห่างไกลเป็นสิ่งที่เข้าใจได้ แต่สิ่งที่ไม่เข้าใจคือสายตาของเขาที่จับจ้องมา โม่เหลียนเริ่มมั่นใจทีละน้อยว่านางกลายเป็นคนหลงตัวเองไปแล้วอย่างเต็มตัว
กู้ซือหมิงชอบนาง...
แต่สาเหตุมาจากอะไรล่ะ จากรักแรกพบหรือ?
บางทีนางอาจจะเชื่อเช่นนั้น ทว่าสายตารักลึกซึ้ง ซึ่งแตกต่างจากสายตาเพ้อฝันของรักแรกพบอย่างสิ้นเชิง ประหนึ่งสามีมองภรรยาเยี่ยงนั้น กระทั่งคนต้องขมวดคิ้วจนหน้าเกร็ง ทำโม่เหลี
