โม่เหลียนสืบเท้าก้าวขึ้นหน้า ใช้ส่วนสูงที่มีมากกว่าเล็กน้อยข่มขวัญหลันโย่วได้ชะงัด
“การรับอนุให้สามี ควรเป็นภรรยาที่ยินยอมให้รับเข้ามาอย่างถูกต้องเท่านั้น มิใช่กระทำการหยาบช้าลักลอบเล่นชู้ ฐานะภรรยารองของเจ้าช่างไร้ค่านัก ผู้อาวุโสอย่างเจ้าไม่น่าเคารพสักนิด”
โทสะของหลันโย่วพวยพุ่ง ดวงตาของนางแดงก่ำ เพราะความโกรธกรุ่นจึงพุ่งเข้ามาหมายตบตีสั่งสอนสักฉาด
แต่โม่เหลียนว่องไวนักนางยกมือสกัดปัดแขนอีกฝ่ายอย่างแรง จนคนสูงวัยกว่าต้องเซถลาจนแทบเสียหลักล้มลง
จังหวะนั้น หลันโย่วพลันเหลือบเห็นกู้เหิงทางหางตาว่าเขากำลังเดินอยู่ระหว่างเรือนปีกซ้าย นางรีบหันกายวิ่งไปทางกู้เหิงทันที สามสตรีที่ยังยืนอยู่ทีเดิมจึงมองเห็นภาพของหลันโย่ว ซึ่งกำลังฟ้องร้องอย่างออดอ้อนพร้อมบีบน้ำตาอย่างน่าสงสารต่อหน้าสามี พวกนางทำสิ่งใดไม่ถูกอยู่บ้าง และไม่นาน คนถูกรังแกก็มาพร้อมผู้มีอำนาจสูงสุดในจวน
กู้เหิงมองทุกคนอย่างเย็น
