“มุกเกลียดมัน ทำไมมันไม่ตายสักที”
มุกรินพยายามยกมือไปทึ้งเส้นผมตัวเองอีกครั้ง แต่ผู้เป็นมารดาจับยึดข้อมือเล็กไว้แน่น
“แม่รู้ว่าหนูเกลียดมัน แม่ก็เกลียดอีพรีมเหมือนกัน”
“มุกอยากให้มันตาย...ตายโหง ตายห่า เหมือนพ่อของมัน”
ดวงตาของคนพูดแดงก่ำไม่ต่างจากสัตว์บาดเจ็บ ทั้งวาวโรจน์ไปด้วยความเกลียดชัง เต็มไปด้วยความแค้นที่มีต่ออชิรญา
“แม่ก็อยากให้อีพรีมมันตายเหมือนกันลูก”
“อีพรีมมันเกิดมาเพื่อเป็นมารขัดขวางความสุขของน้องมุก”
น้ำเสียงนั้นเต็มไปด้วยความเคียดแค้น เมื่อพูดถึงคนที่อยากให้ตาย แต่ไม่ตายสักที
“มันไม่ได้เป็นมารของน้องมุกเพียงคนเดียวเท่านั้น แต่มันเป็นมารขัดความร่ำรวยของพวกเราด้วย”
“เพราะมีมัน พวกเราถึงไม่ได้เสวยสุขกับกองเงินกองทองสักที”
มุกรินทิ้งตัวลงนั่งบนเตียงนอน ซึ่งตอนนี้ผ้าปูที่นอนถูกทึ้งถูกรื้อจนยับยู่ยี่ด้วยฝีมือของเธอ
“แม่เกลียดพ่อของน้องมุกนัก...”
“ไอ้ตาแก่ที่นอ
