“เอางี้นะ... เดี๋ยวฉันจะไปกินข้าวกับเธอและหนูมะนาวที่หลังครัวก็ได้... ดีมั้ย”
เจ้าของบ้านกล่าว ดูท่าทางก็รู้ว่าพ่อเลี้ยงดามพ์ แคร์ความรู้สึกของเดือนฉายแค่ไหน
“ไม่ดีค่ะ... อย่าทำแบบนั้นเลยค่ะท่าน... เดือนไม่อยากให้การเข้ามาของเราสองแม่ลูกต้องเปลี่ยนแปลงสิ่งที่เคยเป็น... พ่อเลี้ยงไม่ต้องห่วงนะคะ เดือนกับลูกจะกินข้าวที่เรือนคนใช้ค่ะ”
แววตาและน้ำเสียงของเดือนฉายดูเจียมเนื้อเจียมตัวจนพ่อเลี้ยงรู้สึกเวทนาและสงสารหล่อนขึ้นมาจับใจ
“ถ้าพ่อเลี้ยงมีอะไรจะใช้ก็เรียกเดือนได้ตลอดเวลาค่ะ”
คำพูดนั้นสะกิดใจเจ้าของบ้านอย่างจัง เขารีบกล่าวเบาๆ กับหล่อน เมื่อเห็นว่ามะนาวเดินเลี่ยงออกไปเดินเล่นในสวนดอกไม้ที่เห็นอยู่ด้านหลัง
“คืนนี้ฉันรู้สึกปวดๆ เมื่อยๆ เธอบีบนวดเป็นมั้ย... ฉันอยากให้เธอนวด”
เมื่อมีโอกาสอยู่กับเดือนฉายสอ
