"ใช่ค่ะ นี่คือตู้ขายข้าวกล่องกับเครื่องดื่มที่คุณลูกค้าถามถึง" จินหลันไม่ได้ติดใจในท่าทางของอีกฝ่าย เพราะมันดูน่าตลกเหมือนกับลูกแมวที่พยายามจะพองขนขู่เสียมากกว่า
"แล้ววันนี้พี่เว่ย..ไม่ใช่สิ..หัวหน้าเว่ยกับกลุ่มของเขาได้แวะมาที่นี่หรือเปล่า" คุณชายตรงหน้าพอได้ฟังคำตอบก็มีสีหน้าที่ดีขึ้น แต่ก็รีบกลับมาทำท่าทางพองขนเช่นเดิมแล้วเอ่ยถามขึ้นอีกครั้ง
"หัวหน้าเว่ย? ใช่กลุ่มคนแปดคนหรือเปล่า ถ้าใช่พวกเขาเพิ่งจะมาซื้อของและออกไปน่าจะสักชั่วโมงได้แล้วล่ะ" จินหลันเอ่ยตอบอีกฝ่ายกลับไป
"ฮ่ะ!! ออกไปแล้ว นี่ข้ามาไม่ทันอย่างงั้นรึ" อยู่ๆ ลูกค้าที่ทำท่าทางเหมือนกำลังพองลมพอได้ฟังคำตอบก็เหมือนร่างทั้งร่างถูกปล่อยลมออก ดูห่อเหี่ยวสิ้นหวังจนเธออดรู้สึกสงสารไม่ได้ จึงให้ผู้ติดตามช่วยพยุงเจ้านายไปนั่งลงที่โซฟา พร้อมกับที่เธอรินน้ำชาให้อีกฝ่ายดื่ม
"ข้าอุตส่าห์รีบตื่นขึ้นมาแต่งตัวแต่เช้าเพื่อจะได้มารอส่งพี่เว่
