เก็ตถวาหย่อนตัวลงนั่งบนตำแหน่งเดิมของโซฟา อาการพรั่นใจที่เหมือนจะเลือนหายไปสิ้นแล้ว ตอนนี้กำลังคืบคลานกลับมาหาเธออีกครั้ง เมื่อถูกสายตาของผู้ใหญ่ตรงหน้า จ้องมองมา เหมือนกำลังจับผิดหรือมีอะไรบางอย่างที่กำลังสงสัยในตัวของเธอ
“หนูแก้มจ๊ะ น้าขอถามหนูตรงๆ เลยก็แล้วกันนะ เกี่ยวก้อยเป็นลูกของตาภีมใช่ไหม”
เก็ตถวาใจหล่นไปอยู่ที่ตาตุ่ม และแล้วคำถามที่เธอกลัวก็มาถึงจนได้ เจ้าหล่อนสูดลมหายใจเข้าเล็กน้อย เพื่อเรียกพลังให้ตัวเอง ก่อนจะตอบคำถามที่คนตรงหน้ากำลังลุ้นจนนั่งแทบไม่ติด
“ใช่ค่ะ”
ตอบเพียงแค่นั้น เธอก็รีบก้มหน้าหลบสายตาของผู้มากกว่าด้วยวัย
“ขอย่าอุ้มหลานคนแรกได้ไหมหนูแก้ม”
ความกลัวที่มันก่อขึ้นในใจเมื่อครู่ เหมือนจะมลายหายไปในพริบตา แรกทีเดียว เก็ตถวาคิดว่าจะถูกสรวงสุรางค์ต่อว่า หรือมอง เธอด้วยสายตาดูถูกดูแคลนซะอีก
“เกี่ยวก้อยคะ ไปหาย่านะลูก”
คนเป็นแม่เอ่ยบอกลูกสาวตัวน้อย ดวงตาใสแจ๋วทอดมอ
