เสียงนุ่มทุ้มละมุนหูเปล่งผ่านริมฝีปากบาง เป็นคำหวานที่ช่างบาดลึกไปถึงขั้วหัวใจเสียจริง เก็ตถวาค่อยๆ ผ่อนเปลือกตาลงช้าๆ แต่แทนที่จะก้าวเข้าสู่ห้วงนิทรา กลับกลายเป็นว่าเธอนอนไม่หลับเสียนี่
ห้องนอนที่ไร้ซึ่งแสงสว่าง ยามนี้เธอกลับมองเห็นทุกสิ่งทุกอย่างชัดถนัดตา คงเพราะรูม่านตาปรับสภาพกับความมืดได้กระมัง นานนับชั่วโมงหลังจากที่กวินทร์ก้าวขาออกไปจากห้อง หญิงสาวผู้โง่เขลาก็ได้แต่นอนกลั้นเสียงสะอื้นเพราะกลัวจะไปรบกวนลูกน้อยที่นอนหลับใหล ปล่อยให้สายน้ำแห่งความเสียใจ ค่อยๆ ไหลออกมาช้าๆ
‘เจ็บเหลือเกิน’
กวินทร์เปรียบเหมือนสายลมที่พัดผ่าน ส่วนเธอนั้นคงเป็นอ้อ ต้นน้อยที่โดนลมต้องเพียงนิด ก็พร้อมจะลู่ตัวไปในทิศทาง เดียวกับสายลม
อ่อนแอจนน่าสมเพช!
พึ่งเข้าใจว่าเจ็บปวดที่หอมหวานว่ามันเป็นเช่นไร วันนี้นี่เอง ..
เธอคิดไม่ออกเลยจริงๆ ว่า ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไป หัวใจจะมีพื้นที่ว่างให้สร้างบาดแผลใหม่อีก
