จากวันนั้นจนถึงวันนี้ ผู้หญิงหน้าโง่คนหนึ่งที่ละเมอเพ้อพกไปเองคนเดียว ได้แต่แอบเลียแผลใจของตัวเองเงียบๆ ถ้าดูผิวเผิน เธอยังคงเหมือนเดิม ยังคงเป็นแก้มคนเดิมของพี่ภีม เป็นแม่คนเดิมของเด็กหญิงเกี่ยวก้อย แต่จะมีใครบ้างเล่าที่รู้ว่าหัวใจดวงน้อยๆ ข้างในมันเจ็บช้ำแค่ไหน เธอพยายามรักษาแผลใจ แต่มันไม่ใช่เรื่องง่าย ไม่ง่ายเลย..
“แก้มว่าตัวไหนเหมาะกับพี่”
กวินทร์ยังคงเป็นกวินทร์ เขาไม่เคยคิดเลยว่าการกระทำบางอย่างที่ไม่ได้ตั้งใจ มันสั่นไหวหัวใจของเธอแค่ไหน
“ตัวซ้ายมือค่ะ พี่ภีมจะไปงามประชุมวิชาการ ใส่ตัวนี้จะดูภูมิฐานและเสริมให้บุคลิกดูสุขุมขึ้น”
เลิศที่สุดในสามโลก ยัยแก้มเอ๊ยยัยแก้ม ใครมันจะสตรองเท่าแกไม่มีอีกแล้ว ทำเป็นไม่รู้สึกอะไร ทั้งที่ในใจโคตรเจ็บ
“โอ้โห! ยอดเยี่ยมกระเทียมดองไปเลยแก้ม เราทำอะไรไม่เก่งบ้างเนี่ย”
ลืมพี่ไม่เก่งไง เรื่องหัวใจโคตรโง่เลยจะบอกให้
“แหม.. อย่ามาทำเป็นชม จะหลอกใช้
