พายุ Talk
เธอดื้อไม่ยอมกินยา ผมเลยป้อนให้เพราะผมหวังดีตอนนี้เธอเอาแต่ก้มหน้าไม่ยอมมองผม ที่ผมจูบเธอเมื่อกี้ ผมไม่ได้เผลอ แต่ตั้งใจ ตอนแรกกะแค่จะป้อนยา แต่ปากเธอมันหวานทำให้ผมไม่อยากปล่อย
“เลิกเขินได้แล้ว เอาแขนมากูจะทายาให้” เธอค่อยๆยื่นแขนที่เจ็บมาให้ผม ผมเลยค่อยๆทายาลงไปบนแขนเธอที่ช้ำ เธอเป็นคนขาว พอช้ำนิดหน่อย ทำให้เห็นชัด
“ขอบคุณนะคะ ที่ดูแลเมย์ขนาดนี้” เธอพูดแล้วยิ้มหวานให้ผม รอยยิ้มของเธอ ทำเอาผมใจสั่น
“ถ้าเจ็บก็บอกรู้มั้ย ลงมานอนต่อได้แล้ว” ผมพูดแล้วค่อยๆตวัดตัวเธอมาบนแขนแล้วค่อยๆเอาเธอนอนลง
“พี่ไม่ต้องทำขนาดนี้ก็ได้ เมย์เกรงใจ”
“อย่าเกรงใจไม่เข้าเรื่อง แล้วเวลาลุกให้เรียก อย่าเอาแขนไปยันเอง เดี๋ยวมันจะยิ่งอักเสบ”
“คนเมื่อกี้ที่พี่โทรถามคือใครหรอคะ?”
“เมียเพื่อนหน่ะ เป็นหมออยู่ที่โรงบาลกู” ผมตอบเธอไปตามความจริง
“หื้ม เป็นเจ้าของโรงบาลด้วย รวยนี่หน่า” เธอพูดแล้วยิ้มเหมือนเด
