“จีจี้ คุณทำงานอยู่สายการบินนี้หรือ” เขาถามเพราะหลายปีก่อน จิรัญญาทำงานอยู่อีกสายการบิน ซึ่งไม่ใช่สายการบินนี้
“ค่ะ คุณจะไปหรือคะ”
“ขอนแก่นน่ะ”
“อยู่นานไหมคะ”
“ก็สองสามวัน”
“จริงเหรอคะ พอดีเลย จีจี้ว่าจะอยู่เที่ยวขอนแก่นต่อแต่ไม่มีเพื่อนเลยน่ะค่ะ คุณพอจะว่างไหม”
“ขอโทษด้วยนะจีจี้ ผมไม่ได้มาคนเดียวน่ะ”
ดนย์พูดจบ สายตาของจิรัญญาจึงเหลือบมองไปยังคนที่นั่งข้างเขา ดวงตาคมของเจ้าหล่อนจึงปะทะเข้ากับสาวน้อยหน้าหวานข้างดนย์ จิรัญญาแทบอยากจะกรีดร้องออกมา อะไรกัน! ที่ดนย์ไม่ยอมกลับมาคืนดีกับเธอเป็นเพราะยัยเด็กกะโปโลคนนี้นะหรือ
“ไม่คิดจะแนะนำให้จีจี้รู้จักหน่อยเหรอคะ” จิรัญญาพยายามข่มความไม่พอใจเอาไว้ ก่อนจะยิ้มทักทายแม่สาวน้อยข้างชายหนุ่ม
“จีจี้นี่หนูม่อน หนูม่อนนี่พี่จีจี้ เพื่อนพี่เองครับ”
มนสิชาซึ่งเป็นผู้อ่อนกว่าด้วยวัยจึงกระพุ่มมือไหว้จิรัญญา“สวัสดีค่ะ”
จิรัญญารับไหว้ด้วยรอยยิ้ม แต่ท
