ทดลองสินค้า 3
756 คำ
แขนเรียวเสลาที่ปิดยอดบัวตูมถูกดนย์หลอกล่อให้นำมาคล้องที่คอของเขาแทน เรียวปากบางและจมูกโด่งของชายหนุ่มคลอเคลียอยู่ที่ซอกคอขาวสลับกับดูดชิมความหวานจากเต้างาม มืออีกข้างที่ว่างจากการเกาะกุมทรวงอก ก็ทำหน้าที่สำรวจความสาวที่กลางกาย เนิ่นนานเท่าไหร่ไม่รู้ แต่รู้ตัวตัวอีกทีมนสิชาก็พบว่าทั้งเธอและเขาต่างเปลือยเปล่าทั้งคู่ แก้มนวลเห่อร้อนขึ้นสีสุกปลั่งเมื่อเห็นความเป็นชายที่ตั้งตระหง่านอยู่ตรงหน้า
ดนย์เห็นปฏิกิริยาที่เกิดขึ้นกับหญิงสาว จึงแกล้งเจ้าหล่อนโดยการนำมันมาถูตรงเนินนุ่มของเธอ สร้างความสะท้านให้มนสิชาจนได้ยินเสียงครวญครางหวานจับจิตเล็ดลอดผ่านริมฝีปากออกมา เมื่อเห็นว่าแม่กวางน้อยพร้อมแล้วที่จะโลดแล่นไปกับเขา ดนย์จึงค่อยๆ ขยับแก่นกายร้อนเข้าสู่ความอ่อนนุ่ม
“เจ็บ!” มนสิชารู้สึกได้ว่าเนื้อเยื่อข้างในร่างกายมันเกิดการฉีกขาด ทั้งขนาดและความแปลกใหม่ที่ไม่เคยได้พานพบ มันจึงสร้างความเจ็บปวด แต่ในขณะเดียวกันก็ปฏิเสธไม่ได้เลยว่า.. มันช่างเสียวซ่านยิ่งนัก
“ไม่เป็นไรนะคนดี ฉันจะพยายามให้เธอเจ็บน้อยที่สุด” สิ้นเสียง ดนย์จึงใช้ริมฝีปากร้อนของเขาก้มลงจูบซับน้ำตาที่ไหลออกมาด้วยความเจ็บให้กับมนสิชา
สะโพกที่ขยับตามแรงปรารถนาของดนย์เริ่มแรงขึ้น ก่อนที่ทั้งสองร่างจะกระตุกพร้อมกัน
มนสิชายืนมองร่างกายเปลือยเปล่าของตนเองที่สะท้อนผ่านกระจกบานใหญ่ภายในห้องน้ำ รอยแดงเป็นจ้ำๆ ที่โดนไรหนวดของดนย์ถูเมื่อยามสำรวจร่างกาย มันทำให้นึกถึงเรื่องที่พึ่งเกิดขึ้น เวลานี้หญิงสาวรู้ว่าร่างกายไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป
“คุยกันก่อนสิ”
ร่างบางที่เดินออกจากห้องน้ำพลันหยุดชะงัก มนสิชาเงยหน้ามองเจ้าของร่างสูงตรงหน้า เรือนกายท่อนบนของเขาเปลือยเปล่า ทำให้หญิงสาวคิดถึงเรื่องราวที่พึ่งเกิดขึ้น เจ้าหล่อนรีบละสายตาหันไปมองทางอื่น ด้วยว่าไม่อยากให้ความทรงจำเก่าๆ รื้อฟื้นขึ้นมาอีก
“ค่ะ”
“ทำไมฉันไม่เห็นเธอเอากระเป๋าเสื้อผ้ามาด้วย”
คิ้วโก่งดั่งคันศรโค้งขึ้นเล็กน้อย มนสิชาไม่เข้าใจว่าทำไมตนเองต้องเอากระเป๋าเสื้อผ้ามาด้วย “คะ?”
“ก็เสื้อผ้าที่เธอจะใส่ไง หรือว่ามาอยู่กับฉันแล้วเธอจะไม่ใส่อะไรเลย”
แววตาวาววับของดนย์ที่มองมายังเธอ ทำให้หญิงสาวรู้สึกร้อนผ่าวที่พวงแก้มด้วยเพราะเอียงอายผสมเจือปนกับความกรุ่นโกรธ
“อ้าว! ทำไมฉันต้องมาอยู่กับคุณ ก็ในเมื่อ เมื่อกี้เรา..”
“ฉันจ่ายให้พวกเธอสองคนแม่ลูกไปตั้งห้าแสน จะให้ฉันนอนกับเธอแค่ครั้งเดียว มันไม่เอาเปรียบผู้บริโภคเกินไปหน่อยเหรอแม่สาวน้อย”
มนสิชาเจ็บจี๊ดเมื่อได้ยินเขาพูดเช่นนั้น เขาพูดราวกับว่าเธอเป็นผู้หญิงขายตัวยังไงยังงั้น
“ห้าแสนถ้าคุณจะใช้บริการฉันไปตลอด มันก็จะไม่เกินไปเหมือนกันเหรอคะ”
“สองปี เวลางานของเธอคือสองปี เมื่อครบระยะเวลางานแล้วเธอจะเป็นอิสระ แต่ในระหว่างที่เธอทำหน้าที่เป็น ‘นางบำเรอ’ ของฉัน เธอห้ามมีเด็กเด็ดขาด เข้าใจไหม”
“ได้ค่ะ! แต่ฉันคงจะอยู่เป็นนางบำเรอให้คุณตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมงไม่ได้หรอกนะ ฉันให้คุณได้แค่ตอนกลางคืน แล้วอีกอย่างเวลาทำงานต้องไม่เกินแปดชั่วโมงตามกฎหมายแรงงาน และต้องมีวันหยุดให้ฉันอาทิตย์ละหนึ่งวันด้วย”
ดนย์มองผู้หญิงที่ได้ชื่อว่า ‘นางบำเรอ’ ซึ่งกำลังพูดถึงเวลาทำงานของเจ้าหล่อนกับเขา แล้วแม่ตัวดียังมาอ้างกฎหมายแรงงานอีก แถมมีขอวันหยุดอาทิตย์ละหนึ่งวันซะด้วย
เอากับเขาสิ!
“ให้ฉันร่างสัญญาขึ้นมาให้เธอเซ็นต์ด้วยไหมล่ะ” ดนย์พูดประชดเจ้าหล่อนอย่างหมั่นไส้
“ถ้าได้ ก็จะเป็นพระคุณมากๆ เลยค่ะ”
มนสิชาตอบกลับมาด้วยใบหน้าและแววตาเรียบเฉย บ่งบอกว่าเธอต้องการเช่นนั้นจริงๆ
ให้ตายสิ! เขาต้องมาร่างสัญญาจ้างนางบำเรอจริงๆ หรือนี่
พูดจบมนสิชาจึงขอตัวกลับ เธอลงมาเรียกแท็กซี่และตรงไปยังโรงพยาบาลทันที
- ผู้เขียน
