งานประมูลเสร็จไป๋หรงก็เดินออกมาพร้อมกับอี้เฟยหลิง
อี้เฟยหยางรีบเดินตามมาประกบ ไม่ทันได้เอ่ยทักทาย ก็ได้ยินเสียงทักของฉีป๋านเฉินก่อน
“ดีใจจังเลยค่ะ ได้เจอคุณน้องหลิงหลิงที่นี้”
ฉีป๋ายเฉินเอ่ยทักอี้เฟยหลิงด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม มองผ่านไป๋หรงแบบไม่ได้ให้ความสำคัญ
“ค่ะ” อี้เฟยหลิงก็ตอบผ่านไป ในเมื่อไม่มีมารยาทกับคนของเธอต่อหน้าเธอเองก็ไม่จำเป็นต้องมีมารยาทเช่นกัน
เธอไม่ได้หยุดฝีเท้าจูงมือไป๋หรง เร่งฝีเท้ารีบเดินออกจากตรงนั้น
สำหรับอี้เฟยหลิงสามารถให้เหตุผลการไร้มารยาทว่าเป็นเพียงเด็กได้ แต่อี้เฟยหยางเป็นผู้ใหญ่คนหนึ่งจังหวะนี้อย่างไรก็ต้องทักทาย
“สวัสดีครับ ผมขอตัวก่อนมีธุระด่วน” ไม่ทันจะเอ่ยรั้งชายหนุ่มก็เร่งฝีเท้าหายไปเช่นกัน
ฉีป๋ายเฉินยืนหน้านิ่งเล็กน้อย ไม่ได้มีท่าทีเกรี้ยวกราดไม่พอใจแต่อย่างไร
เมื่อเดินออกมาถึงบริเวณหน้าโรงแรม 2 สาวก็เจอซ่งจวินยืนคุยอยู่กับคนกลุ่มหนึ่งที่พึงออกมา
