คนถูกขอเงียบงัน เธอเองก็ต้องการเขามากไม่แพ้กัน ทว่าความรู้สึกผิดชอบกลับตีตื้นขึ้นมา ยกมือผลักไสเขาออกห่าง เธอไม่ควรทำเช่นนี้มันผิด เราสองคนทำเรื่องน่าบัดสีแบบนี้ไม่ได้เด็ดขาด
“ปล่อยพีไปนะคะพี่วิทย์ เราสองคนไม่ควรทำแบบนี้!”เธอเตือนสติเขาอีกครั้ง
“พีรยาฉันทนไม่ไหวแล้ว... เธอไม่รู้สึกเหมือนฉันบ้างเหรอ”
“พี่วิทย์พูดอะไรคะ เราสองคนเป็นพี่น้องกันนะคะ”เธอพยายามย้ำเรื่องนี้
ชายหนุ่มขบกรามแน่น เมื่อไหร่คำว่าพี่น้องมันจะหายไปจากชีวิตเขาสักที เขาไม่เคยเห็นเธอเป็นน้องสาว ไม่เคยเลยสักครั้ง
“ฉันบอกแล้วไงพีรยาว่าฉันไม่เคยเห็นเธอเป็นน้อง และที่สำคัญพี่น้องเขาไม่ทำแบบนี้กันหรอก!”
มือหนาเริ่มลูบไล้ทั่วเรือนกาย พีรยาหอบสะท้านด้วยความรู้สึกหวามไหว ใบหน้าคมที่โน้มลงมาจุมพิตริมฝีปากเลื่อนไล้ไปตามซอกคอหอมกรุ่นจนถึงเนินทรวง มือข้างหนึ่งเริ่มทำหน้าที่ปลดเปลื้องอาภรณ์ออกทีละชิ้นจนเหลือเพียงซับในติดกาย เวลานี้
