เวลารุ่งสางเธอขยับกายด้วยความเคยชิน รู้สึกหนักอึ้งตรงเอวบางเปลือกตาเลยเปิดขึ้นเพื่อมองหาสาเหตุ เห็นท่อนแขนแกร่งพาดอยู่เลยรีบจับยกออกไปจากร่างด้วยความหวาดหวั่น ยิ่งนึกถึงเรื่องยามค่ำคืนที่ผ่านมามันทำให้เธอกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ กายเธอยังจำรสสัมผัสของเขาได้เป็นอย่างดีกระทั่งร่อยรอยจำพวกนั้นก็ยังอยู่ตามเนื้อตัวเธอยังไม่จาง
สองเข่าถูกชันขึ้นใบหน้าก้มลงซบสะอื้นด้วยความอดสู่ ทั้งเจ็บปวด ทรมาน ไม่รู้ว่าควรทำเช่นไรต่อไป และยืนอยู่จุดไหน สับสน หาทางออกให้ตนเองแทบไม่ได้ เธอจะมองหน้าพ่อกับแม่ได้อย่างไร ริมฝีปากบางถูกกัดแน่นเก็บกลั้นเสียงสะอื้น พยายามหยัดกายลุกยืนแม้จะไร้เรี่ยวแรงสองเท้าก้าวเดินดั่งคนไร้วิญญาณจนถึงห้องน้ำอย่างที่ต้องการ
เสียงน้ำกระทบกระเบื้องดังกระทบโสตประสาท ร่างสูงลืมตาขึ้นลุกนั่งท่อนขาข้างหนึ่งถูกชันขึ้นแล้ววางแขนพาดไว้พร้อมเสยผมด้วยความหงุดหงิด รังเกียจเขามากหรือยังไงกันเขาอยากจะร
