ร่างสูงเดินเข้ามาภายในบ้าน หลังจากไปส่งนางแบบสาวแล้ว เขาหยุดยืนตรงหน้าบ้าน เหลือบมองไปยังหญิงสาวที่กำลังนั่งหันหลังถักไหมพรมอยู่ที่ศาลาไม้ แม้สมองสั่งการให้เขาไม่ต้องสนใจ อย่าเข้าไปยุ่ง แต่หัวใจกลับสั่งอีกอย่าง และทุกครั้งเขามักจะทำตามหัวใจเสมอ
“ทำอะไรอยู่พีรยา!”เสียงเข้มห้าวถามขึ้น
ร่างบางสะดุ้งเล็กน้อยแล้วหันมาทางเสียง พอรู้ว่าผู้ใดเลยรีบลุกยืนสีหน้าตื่น ไม่นึกว่าเขาจะเดินเข้ามาถึงสวนหย่อมที่เธอชอบมานั่งพักผ่อน
“ถักไหมพรมอยู่ค่ะ คุณวิทย์มีอะไรให้พีรับใช้หรือเปล่าค่ะ”เธอตอบเขาเสียงเบา พลางหลบสายตา ยิ่งนึกถึงเรื่องวันนั้นยิ่งทำให้ใบหน้าร้อนผ่าว
รณวิทย์ชะงักกับคำพูดของหญิงสาว ไม่นึกว่าเธอจะพูดราวกับว่าตนเองเป็นคนใช้ของบ้านนี้ไปได้
“เดี๋ยวนี้เปลี่ยนสรรพนามเรียกฉันใหม่แล้วสินะ พูดจาเหมือนคนใช้ของบ้านนี้ไม่มีผิด เดี๋ยวนี้ลดขั้นตัวเองแล้วหรือไง!”
ริมฝีปากบางเม้มแน่น เธอต้องทนกล้ำกลืนกับคำ
