“ก็มันน่ากินนิ...ผลไม้สดๆทั้งนั้น...อ้า!...นั้นผักสดๆทำสลัดกันสดๆเลย...กินๆๆ” น้ำฟ้าที่ไม่สนใจเสียงที่ข่อนคอดเธอเลย เพราะเธอกำลังมีความสุขกับการกิน อดัมได้แต่ส่ายหน้าเพราะในมือของเจอาร์มีถุงกระดาษที่มีผลไม้ ขนมที่น้ำฟ้าแวะกินมาตลอดและถ้าอันไหนถูกใจก็จะขอซื้อกลับ และแน่นอนในตอนแรกเธอเลือกที่จะถือเองแต่เมื่อมันมากขึ้นเรื่อยๆ เจอาร์ก็เข้ามาช่วยเพราะตลอดทางเขากับอดัมได้แต่เดินตามน้ำฟ้า
“พอแล้ว!...กลับได้แล้ว” อดัมจ่ายเงินค่าสลัด และดึงน้ำฟ้าไว้ ที่กำลังจะเดินต่อให้กลับ
“อะไรของคุณเนี่ย!”
“เหนื่อย...กลับ” อดัมพูดแค่นั้นก็กึ่งลากกึ่งจูงน้ำฟ้ากลับไปที่รถโดยทันที
“แค่นี้เนี่ยนะ?...เหนื่อย” น้ำฟ้าบ่นพึมพำและยอมเดินกลับตามแรงลากนั้น และอีกมือที่ไม่ได้ถูกเกาะกุมก็ถือกล่องสลัดไว้มั่นคงเพราะเกรงว่าจะล่วงจากการที่เธอถูกกระชากลากถู
ขณะที่ทั้งสามคนที่กำลังเดินกลับนั้นมีสายตาของคนกลุ่มหนึ่งจับจ้องมอง
