“ยายแม่มด...” อดัมกล่าวออกมาอย่างหงุดหงิด เพราะที่เขาต้อง ปฎิเสธลิซ่าในช่วงเวลาที่เขากำลังจะได้รับการปรนเปรอ ใบหน้าของหญิงสาวที่นอนหลับก็ดันลอยเข้าสู่ห้วงความคิดและไหนจะเสียงร้องไห้โวยวายก่อนหน้านี้มันยังคงดังอยู่ในหัวเขา และนี้ก็เป็นสาเหตุที่ทำให้เขาต้องออกไปดับอารมณ์ข้างนอก อดัมเดินเลยไปยังห้องน้ำและเพียงยี่สิบนาทีเขาก็กลับออกมา เดินขึ้นไปนอนบนเตียงเคียงข้างเธอและเข้าไปโอบกอดเธอและหลับตาเข้าสู่นิทราโดยทันที
“อื้ม!...” น้ำฟ้าครางในคอเมื่อจู่ๆเธอไม่สามารถพลิกตัวได้ตามต้องการ จึงค่อยๆลืมตาขึ้นเพราะรับรู้สิ่งผิดปกติรอบๆตัว
“อร้ายยย....อื้ม...ออกไปนะ” น้ำฟ้าร้องเสียงดังพร้อมกับผลักร่างของคนที่นอนข้างๆออกไปด้วยกำลังแขนที่มีอยู่ทั้งหมด
“เป็นบ้า!!...อะไรของ...เธออีกละ” อดัมที่หลับสนิทลืมตาตื่นขึ้นมา แต่ก็ไม่ยอมคลายอ้อมแขนปล่อยร่างบางให้หลุดจากการโอบกอด
“ปล่อยนะ!” น้ำฟ้าพูดไปพร้อมๆกับการดิ
