มาเฟีย​'จ้าว'ชีวิต

I ‘ประเทศไทย’ [1/3]

‘ประเทศไทย’

เสียงเครื่องยนต์เรือยอร์ชค่อยๆดับลงจนเงียบสนิทเหลือเพียงเสียงคลื่นกระทบฝั่งหาดทรายขาว ณ เกาะรุ่งอรุโณทัย  อดัม และ เจอาร์ ลงจากเรือเดินลงทะเลเพื่อไปยังบ้านพักที่พ่อเขาได้สร้างไว้เพื่อการพักผ่อน และนี้เป็นการมาเยือนเกาะแห่งนี้เป็นครั้งที่สามของอดัม แต่ครั้งนี้แตกต่างออกไปเพราะเกาะแห่งนี้ได้เป็นของเขาอย่างสมบูรณ์แล้ว แม่ได้ยกให้เขาเป็นของขวัญจบการศึกษาระดับปริญญาโทจากมหาวิทยาลัยชื่อดังของสหรัฐอเมริกาด้วยวัยเพียงยี่สิบสี่ปี เกาะนี้แม่ของเขาเป็นผู้ตั้งชื่อตามนามปากกาของแม่ที่เป็นนักเขียน 

อดัม เบนเน็ต ลูกครึ่งไทย-อเมริกัน แม่เขาเป็นคนไทย และแม่ได้เกาะนี้เป็นของขวัญจากพ่อ แต่ท่านทั้งสองก็ไม่ค่อยมีเวลากลับมาเมืองไทยพวกท่านจะอยู่ที่อเมริกาที่เมืองซอลท เลค ซิตี้ รัฐยูทาห์เป็นส่วนใหญ่ ถึงแม้จะเป็นลูกครึ่ง แต่ด้วยพ่อของเขาเป็นลูกครึ่งผิวสีอเมริกันจึงทำให้ อดัม ดูจะเป็นคนเอเชียที่มีรูปร่างสูงใหญ่แบบคนอเมริกัน ส่วนสูงมากกว่าหกฟุต แต่นัยน์ตาสีเขียวแบบคุณย่าที่เป็นอเมริกันแท้ และสีผิวน้ำผึ้งแบบแม่ ทุกอย่างที่องค์ประกอบมาเป็นเขาทำให้อดัมจัดเป็นผู้ชายที่มีเสน่ห์ และเขายังเป็นนายแบบมีสายเลือดศิลปินที่มาจากทั้งคุณย่าที่เป็นนักดนตรี พ่อที่เป็นทั้งนักร้องและนักดนตรีส่วนแม่เป็นนักเขียน ประกอบกับอดัมมีบุคลิกที่มั่นใจในตัวเองสูงเพียบพร้อมไปทุกอย่าง ฐานะ ความรู้ รูปร่างหน้าตา แต่จะมีใครสักกี่คนที่รู้ว่าเขาคือทายาทเพียงคนเดียวของอีธาน เบนเน็ต มาเฟียผู้ยิ่งใหญ่แห่งฟิลา-เดลเฟีย ซึ่งเป็นปู่ของเขานั่นเอง

การเดินทางมาเมืองไทยครั้งนี้ของอดัมก็เพื่อมาตามความต้องการของพี่ชายที่ต้องมาทำภารกิจของหัวใจ และอีกวัตถุประสงค์ของตัวเขาคือมาสำรวจ ‘เกาะรุ่งอรุโณทัย’ อีกครั้ง และวันมะรืนนี้เขาต้องเดินทางไปประเทศอังกฤษเพื่อไปจัดการธุรกิจแทนพี่ชายคือ อลัน ซาวันเดอร์ พี่ชายแท้ๆแต่ด้วยเหตุผลบางอย่างทำให้เขาทั้งสองต้องใช้คนละนามสกุล

อดัมและผู้ติดตามคนสนิทที่เปรียบเสมือนพี่ชายต่างสายเลือดอีกหนึ่งคนคือเจอาร์ซึ่งมีอายุแก่กว่าอดัมหนึ่งปีแต่ฝีมือทั้งบุ๊นและบู้ไม่ได้แตกต่างไปจากอดัมเลย ทั้งสองคนมักจะเดินทางไปในทุกๆที่กันเพียงลำพัง โดยเป็นที่แปลกใจของคนที่พอรู้ภูมิหลังว่ามาเฟียใหญ่อย่างอดัมกลับไม่มีผู้ติดตามคอยคุ้มกันมากมาย ทั้งๆที่มีคนมากมายหมายจะปลิดชีวิตมาเฟียอย่างเขา แต่ถ้าใครก็ตามที่รู้จักอดัมเป็นอย่างดีก็จะไม่อยากจะเป็นผู้รับหน้าที่ในการลอบสังหารมาเฟียผู้นี้  เพราะอดัมถูกฝึกศิลปะการต่อสู้หลายรูปแบบตั้งแต่อายุเพียงสิบสองขวบ แต่เขามีการฝึกพื้นฐานมาตั้งแต่เยาว์วัยตามวัยและความสามารถของร่างกาย และนี้เป็นเหตุผลที่ทำให้อดัมมีรูปร่างที่ดีมากจนเขาก็นึกสนุก โดยตัวเองมีฉากหน้าเป็นนายแบบที่มีชื่อเสียงคนหนึ่ง 

อดัมมองไปรอบๆเกาะที่ยังคงสวยงามมากเหมือนเดิม ถึงแม้พวกเขาไม่ค่อยได้มาแต่ทุกอย่างได้รับการดูแลอย่างดีจากเพื่อนของแม่และท่านทั้งสองยังเป็นพ่อและแม่ทูนหัวของพี่ชายเขาด้วย พวกท่านก็เปรียบเสมือนพ่อกับแม่เขาเช่นกัน และเกาะแห่งนี้พ่อทูนหัวของพี่ชายก็แนะนำให้พ่อของเขาซื้อไว้ และพ่อทูนหัวของพี่ชายก็ซื้ออีกเกาะที่อยู่ไม่ห่างไกลจากที่นี่มากโดยตั้งชื่อเกาะว่า ‘เกาะมุก’ ตามชื่อลูกสาวเพียงคนเดียวของพวกท่านทั้งสอง เกาะนี้เคยเป็นของตระกูลศิริสินธร แต่เมื่อประมาณเกือบสามสิบปีก่อนครอบครัวนี้ประสบปัญหาของธุรกิจจึงต้องขายเกาะทั้งสองที่เป็นสมบัติสืบทอดกันมาหลายรุ่นด้วยราคาที่ต่ำกว่าท้องตลาดมาก เพราะเขาทราบเพียงว่าตอนนั้นตระกูลนี้ต้องการเงินด่วนเพื่อประคองธุรกิจของตระกูลไว้ 

“พี่เจอาร์....” อดัมเรียกบอดิการ์ดคนสำคัญทันที เพราะตอนนี้สายตาของเขาสะดุดเข้ากับอะไรบางอย่างในทะเลที่มีการขยับเคลื่อนห่างไกลจากสายตาเขาไปเรื่อยๆ 

“นาย!!!...นั้นคนกำลังจะจมน้ำครับ” เจอาร์พูดออกมาอย่างมั่นใจ อดัมเมื่อได้ยินแบบนั้นวิ่งลงสู่ทะเลอีกครั้ง และแวกว่ายเข้าหาร่างที่ตอนนี้กำลังจะหายสู่ห้วงลึกของก้นทะเล ซึ่งเจอาร์วิ่งและว่ายตามไปติดๆ 

“บ้าจริง!” อดัม คิดในใจนี้มันเกาะส่วนตัว แล้วใครกล้าบังอาจมาทำสิ่งชั่วร้ายสร้างมนทิลให้กับเกาะของเขา อดัมด่ำดิ่งสู้พื้นทรายใต้ท้องทะเลจุดเดียวกับร่างนั้นลงสู่ผิวใต้น้ำท้องทะเลนั้น และเขาก็สมประสงค์คว้าแขนเรียวเล็กของร่างบางนั้นได้และดึงขึ้นสู่ผิวน้ำเพื่อให้ปอดทั้งของเขาและเจ้าของร่างบางนี้มีอากาศเข้าไป

เจอาร์เข้าไปช่วยอดัมรับร่างบางและพาขึ้นสู่หาดทรายอีกครั้ง อดัมมองร่างบางนั้นไม่ไหวติง ไร้ซึ่งการตอบสนองทั้งสองคนเร่งฝีเท้าทันที เจอาร์วางร่างของสาวน้อยบนพื้นทรายนั้นทันที อดัมเข้าไปนั่งคุกเข่าข้างๆร่างบางนั้นและเริ่มต้นการทำซีพีอาร์เพื่อดึงวิญญาณกลับสู่ร่างบางนั้นทันที 

“อื้ม...อ๊ากกก..โอกๆๆๆ...” เสียงไอพร้อมน้ำทะเลที่ไหลออกมาจากปากบางแดงก่ำนั้น อดัมจ้องมองร่างบางนั้นถึงแม้ว่าตอนนี้เธอจะซีดเซียวผมดำยาวประบ่าจะเปียกลีบไปกับศีรษะมนนั้น แต่เธอช่างมีใบหน้าที่เกลี้ยงเกลาและงดงามน่ารักยิ่งนัก ถึงแม้เธอจะค่อนข้างตัวเล็กผอมบางแบบสาวเอเชียแต่ทุกอย่างของเธอก็สมส่วนลงตัวนัก 

“อ๊ะ!” อดัมหัวใจกระตุกวาบทันทีเพียงแค่เธอปรือตาลืมขึ้นมาสบตากับเขา และดวงตากลมโตนั้นก็ค่อยๆปิดสนิทลงอีกครั้ง อดัมช้อนร่างบางนั้นและมุ่งหน้าไปยังบ้านพักทันที เพราะเขาต้องทำให้ร่างกายนี้อบอุ่นโดยเร็ว    เจอาร์เพียงแค่ตามไปเงียบๆ

อดัมเดินเข้ามาในตัวบ้าน เขามุ่งหน้าไปยังห้องส่วนตัวเพราะบ้านพักแห่งนี้มีห้องนอนห้าห้อง สี่ห้องเป็นของคนในครอบครัวและอีกหนึ่งสำหรับแขก อดัมเดินเข้าห้องนอนและเลยไปยังห้องน้ำเพราะเขาต้องล้างตัวเขาและร่างบางนี้ อดัมเปิดน้ำอุ่นลงอ่างและทั้งเขาและเธอก็ลงไปในนั้นด้วยกันโดยที่ร่างบางแทบจะไม่มีเรี่ยวแรงขยับแขนขาเลย คงอาจเพราะร่างกายเธอหยุดหายใจนานเกือบสี่นาทีเธอจึงอ่อนเพลียมาก อดัมค่อยๆปลดเปลื้องอาภรณ์ของร่างบางนี้อย่างนุ่มนวลเพราะเขาไม่อยากจะสร้างรอยแดงบนร่างบางมากไปกว่านี้ และการกระทำของเขาเป็นไปอย่างนุ่มนวลแบบมืออาชีพในการปลดเปลื้องอาภรณ์เพศตรงข้ามให้เป็นอิสระจากปราการป้องกันในการเป็นอุปสรรคสำหรับกิจกรรมสวาทของร่างกาย แต่ครั้งนี้แตกต่างออกไปและคงเป็นครั้งแรกที่ภารกิจครั้งนี้ของเขาไร้ซึ่งการตอบสนองจากร่างในอ้อมกอดนี้