"ปลอดภัยก็ดีแล้ว" ฉันสัมผัสใบหน้าคมคาย ที่วิ่งมากอดรับร่างของฉันเอาไว้ ความเจ็บปวดมันทำให้ฉันยากที่จะทนฝืนกับหนังตาที่หนัก ฉันรักท่าน ท่านริว ฉันคงจะต้องตายแล้วสินะ
มีคนบอกว่า เมื่อเราจะตาย เราจะเห็นความทรงจำที่ผ่านมาตลอดชีวิต เพื่อให้คนชั่วช้าได้สำนึกผิด แล้วซึ่งตอนนี้ฉันก็เห็นมัน นั่นเสด็จแม่ของฉัน ท่านเฝ้าดูแลฉันอย่างดี มาตั้งแต่ฉันแบเบาะ ภาพความทรงจำในหัวที่ฉันตามหา ตอนนี้ไม่ต้องพยายามอีก
"หานซัวดีไหมฝ่าบาท หานซัวเป็นคน ดี จิตใจยึดมั่นคุณธรรม หากหมินหมิ่นลูกเราได้แต่งไป หมินหมิ่นจะไม่ต้องทุกข์ใจอันใด"
"เจ้าก็พูดเข้า หมินหมิ่นเป็นเด็กรู้ภาษา แต่ถ้าหากว่าเห็นว่าสมควร ข้าส่งราชองค์การออกไปบ้านตระกูลหนาน แล้วนี่ลูกไปซุกซนที่ใด"
บทสทนาของเสด็จพ่อและเสด็จแม่ ที่ตัวข้านั้นแอบฟัง มันทำเอาข้าหัวใจเต้น ตอนนี้หัวใจข้ายังเต้นอยู่รึเปล่านะ ภาพความทรงจำมากมายที่มันเคยหายไป มันก็ค่อย ๆ กลับเข้
