Saw a ghost :: 07

1181 คำ
หลายวันผ่านไป... สถาบันนิติวิทยาศาสตร์             ตั้งแต่วันนั้นที่ฉันกว่าจะไล่โซนิคออกไปได้ตีกันไปหลายรอบเหมือนกัน หลังจากนั้นก็เจอกันบ้างป่ะปลายไม่ได้มีอะไรต้องสนทนากันมาก วันๆก็ผ่าศพเหมือนเดิมฉันมีหน้าที่แค่ชันสูตรศพและส่งหลักฐานต่างๆไปให้ตำรวจหรือพวกเจ้าหน้าที่เท่านั้น ไม่ได้มีหน้าที่จะไปสืบหาคนร้ายแต่บางกรณีก็อาจจะไปยุ่งบ้างนิดๆหน่อยๆ ถ้าเขาขอความร่วมมือมา           “หมอตาวจะกลับเลยมั้ยครับ?” ผู้ช่วยดิวถามฉันเพราะตอนนี้เป็นเวลา 5 ทุ่มแล้วศพสุดท้ายของวันนี้ก็เรียบร้อยแล้ว           “อืม”           “กลับดีดีนะครับ”           “เช่นกัน”           ฉันหยิบกระเป๋าสะพานก่อนจะเดินออกทางจากห้องทำงาน และเดินไปที่ลานจอดรถของสถานบันมันเป็นชั้นใต้เดิน ฉันชอบจอดตรงนี้เพราะว่ามันใกล้ห้องทำงานของฉันดี           “จะกลับแล้วหรือ?”           “ค่ะ” ฉันตอบบุรุษชุดขาวที่มีอายุมากกว่า 100 ปี           “โชคดีมีชัย”           ฉันไม่ได้ตอบอะไรออกไปแต่เดินตรงไปที่รถคนเมื่อกี้ก็คือเจ้าที่เจ้าทางท่านปกปักรักษาที่นี่มานานแล้ว เห็นเคยบอกว่ารอคนรักอะไรนี่แหละ           “ระวัง!!”           ปัง! ปัง! ปัง!           ฉันหลับตามที่ท่านเจ้าที่บอกเกือบตายไปเป็นเพื่อนเจ้าที่แล้วมั้ยล่ะ พอเงยหน้าขึ้นก็พบผู้ชายสองคนขี่มอเตอร์ไซต์และเล็งปืนมาทางฉัน           ปัง! ปัง! ปัง!           มันยิงปืนมาอีกสามนัดทำให้ฉันต้องไปหลบหลังรถคันหนึ่งแถวๆนั้น ไม่มีปืนสะด้วยสิเพราะปกติจะเก็บไว้ที่คอนโดมากกว่าที่นี่มีเครื่องตรวจจับอาวุธเพราะฉะนั้นเอาเข้าสถาบันไม่ได้แต่คราวหลังต้องเอามาด้วยซะแล้วติดรถไว้           ตึก...ตึก..ตึก           ฉันพยายามทำตัวเองให้เงียบที่สุดจนได้ยินเสียงเท้าการเดินอยู่รอบๆ           “ฉันช่วยอะไรไม่ได้เท่านะ หมอตาวต้องช่วยตัวเองด้วย” เจ้าที่บอกกับฉัน           ปิ๊บๆๆๆๆๆๆๆๆ           เสียงรถทุกคันที่อยู่ในที่จอดรถส่งเสียงสัญญาทุกคันจากฝีมือของเจ้าที่นั่นแหละ           “เห้ย เกิดอะไรขึ้นว่ะ?” มันถามกันอย่างงง ฉันอาศัยจังหวะเผลอไปแย่ปืนมันมา           ตุบตับ ผลั๊วะ!! ฉันจับมันคนนึงทุ่มลงพื้นก่อนจะต่อยซ้ำไปที่หน้าอย่างแรงจนสลบไป           “มึง!!”           ปัง! ปัง!           เพื่อนมันอีกคนหันมาเจอฉันก่อนจะยิงมาอีกสองนัดฉันหลบทันทีและก็เฉียดแขนไปเหมือนกัน           “ยอมซะดีดี ดีกว่านะ หึ หมอสู้ผมไม่มีหรอก” มันเดินใกล้ๆ ฉันปากก็บ่นอะไรไม่รู้ไม่หยุดคงมั่นใจตัวเองมากล่ะสิ           ฉันหลบอยู่ข้างอาศัยจังหวะมาเดินมาใกล้ๆ และ....           ปึก!!           ถีบไปที่หน้าแข้งมันอย่างแรงจนล้มลง แกร๊ด!! ฉันเล็งปืนไปที่หน้าผากมัน           “ใคร?”           “อะอะไร?”มันทำหน้าไม่เข้าใจ           “ใครส่งมา..” เบื่อจริงพวกเข้าใจอะไรยากแบบนี้ทำไมต้องให้พูดยาวๆด้วยว่ะ           “เหอะ! ไปขัดแข้งขัดใครมาล่ะ”           “ไม่รู้สิ...” เพราะมันเยอะจนนับไม่ถ้วนเลยล่ะ           “หมอตาวนี้เก่งจริงๆ” เจ้าที่ยืนอยู่ข้างฉัน           “กลับศาลไป”ฉันไล่           “แกคุยกับใคร?” มันทำหน้าเลิ่กลัก           “ผี”           “ข้าไม่ใช่ผี ข้าคือเทพ!!”เทพแต่ช่วยอะไรไม่ได้สักอย่าง เห้อ~           “เงียบเถอะน่า”           “กะกูยังไม่ได้พูดเลยนะ” ไอ้มือปืนบอกฉัน ก็ไม่ได้คุยด้วยสักหน่อย           “หมอข้างหลัง!!”           ปัง! ฉันยิงปืนไปที่ด้านหลังตามที่เจ้าที่บอกมีประโยชน์ครั้งแรกเลยนะ...           เป็นเพื่อนมันที่ฉันคิดว่าสลบไปแล้วแต่ตอนนี้คงได้สลบจริงๆ           “อ๊ากกกกก เจ็บ” มันร้องเจ็บปวดทรมานแต่ฉันไม่ได้สนใจและหันไปถามอีกคน           “ว่าไง?”           “คะคุณหญิงจิตตรี” ใครว่ะ?           “ไสหัวไป” ฉันเดินไปเก็บปืนมันก่อนจะไล่มันไป           “เดี๋ยว...ฝากไปบอกมันด้วยว่าทีหลังคนฝีมือดีกว่านี้มาหน่อย กระจอกฉิบ!” มันกัดฟันอย่างไม่พอใจแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรต่อพยุงเพื่อนมันที่โดนยิงออกไป           จิตตรี?           “หมอโดนยิงนิ” เจ้าที่ที่ยังไม่ไปไหนบอกเมื่อเห็นเลือดที่แขน           “รู้แล้ว...” ฉันตอบอย่างไม่มองหน้าเพราะกำลังกดโทรศัทพ์เสิฟร์หาชื่อคุณหญิงจิตตกอะไรนั่นอยู่           เมื่อดูข้อมูลในอินเตอร์เน็ตก็พบว่าในบรรดาที่ชื่อจิตตรีมีอยู่คนเดียวและเป็นแม่ของไอ้หื่นที่ฆ่าขื่มขืนผู้หญิงที่ฉันไปขึ้นศาลให้ อ่อ ง่ายๆเลย คนที่ตบฉันไง เหอะ!           “ไปทำแผลดด้วยนะ”           “ค่ะ ขอบคุณมากสำหรับวันนี้”           “เปลี่ยนคำขอบคุณเป็นทำบุญส่งของอร่อยๆมาดีกว่า”           “ไม่”           ถึงฉันจะมองเห็นพวกผี วิญญาณ หรือพวกสิ่งลี้ลับแต่ฉันก็ไม่ได้ทำบุญเท่าไหร่หรอกแค่เวลานอนยังไม่มี จะเอาเวลาไหนไปวัด?           “ทำบุญบ้าง...” ท่านมองฉันอย่างจริงจัง           “เห้อ จะพยายาม”           ฉันถอยหายใจแรงๆก่อนจะเดินไปที่รถตัวเองการที่เจ้าที่บอกอะไรแบบนั้นมันไม่ใช่เรื่องดีหรอกแต่ฉันไม่ทำตามแค่นั้นเอง...     คอนโด T           เพราะเป็นเวลากลางดึกของอีกวันแล้วรถเลยไม่ติดและถึงคอนโดด้วยความรวดเร็ว ก่อนจะรีบกดลิฟท์ไปชั้นของตัวเอง เลือดเริ่มแห้งนิดๆ แล้วด้วยแต่มันเยอะมากคิดว่าแขนขาดเหอะ!           ติ๊ง!           พอลิฟท์เปิดฉันก็เดินไปห้องตัวเองก็พบโซนิคที่ห้องของเขานั่นแหละมายืนทำอะไรป่านนี้           “ไปไหนมา?” เขาถาม           “ทำงาน” ฉันกดรหัสห้องที่นี่เป็นระบบกด           “แขนไปโดนอะไรมา?”           “มายืนทำไมตรงนี้?” ฉันไม่ตอบคำถามแต่ถามในสิ่งที่สงสัย           “ไปสูบบุรี่บนดาดฟ้ามา สรุปจะบอกได้ยัง?” เขาชี้มาที่แขนของฉัน           “โดนยิง”           “ใครยิง?”           “ไม่รู้” ไม่บอกหรอกวุ่นวายจะตาย             แกร๊ด! เขาผลักประตูห้องฉันเข้ามาก่อนจะจับมือฉันเดินตาม นี่ห้องฉันนะ?           “ที่ทำแผลอยู่ไหน?” เขาเดินไปทั่วห้อง           “ไม่มี”           “เป็นหมอแต่ไม่มีที่ทำแผล”           “ศพไม่ต้องทำแผล”           “ไม่ใช่แบบนั้น! โว๊ะ...ไปอาบน้ำเดี๋ยวไปเอาที่ทำมาแผลมาให้” ปัง! เขาอย่างออกไปอย่างอารมณ์เสีย           ฉันไม่ได้สนใจอะไรแต่เข้าไปอาบน้ำสระผมและใส่เชิ้ตเหมือนเดิม แต่ออกมาก็ไม่เห็นโซนิคกลับมาเลยว่าจะนอนเลยกันแผลแค่นี้เองจะทำทำไมเสียเวลา... เลือดหยุดไหลแล้วด้วย           พรึ่บ!!!           ฉันทิ้งนอนลงเตียงและหลับไป...ก็เหนื่อยมาทั้งวันแล้วนิไหนจะโดนไล่ยิงอีก เห้อ  ชีวิตหมอตาวน่าตื่นเต้นดีจัง
อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่
สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    ผู้เขียน
  • chap_listสารบัญ
  • likeเพิ่ม