“มันไม่มีเรื่องของเราแพรไหม มันเป็นเรื่องของคนซื้อกับคนขาย”
“คนซื้อ...คนขาย งั้นเหรอคะ”
“หรือเธอจะบอกว่ามันไม่จริง”
“ไม่ค่ะ มันไม่จริง แพรเป็นเมียพี่คนหนึ่งที่พี่ดูแล แพรไม่ได้ขาย แพรเป็นเมียคนหนึ่งของพี่ แล้วตอนนี้แพรก็กำลังขอร้องให้พี่หยุดที่แพร อย่าทิ้งแพร อย่าไปมีใครอีกได้ไหมพี่ฟาร์ อย่าไปซื้อกินเหมือนที่ผ่านมา ฮื่อๆๆ”
“เลิกคร่ำครวญได้แล้วแพรไหม ตั้งสติ ก่อนเธอมานอนกับฉันเธอก็เคยคิดจะขายให้คนอื่น แต่เขาไม่ได้ซื้อเธอระยะยาวเธอถึงไม่ตกลง ฟังแล้วก็ยอมรับความจริงบ้างสิวะ!”
ทำไมต้องเป็นแบบนี้ ฮื่อๆๆ” แพรไหมร้องไห้ท่าทางเหมือนคนหมดแรง เธอไม่ได้เป็นโรคจิตรุนแรงหรืออะไรหรอกครับ เธอพบจิตแพทย์เรียบร้อยแล้ว เธอปกติดี เธอแค่อ่อนแอกับเรื่องความรัก เธอไม่ยอมรับความจริงก็เท่านั้น
“ยอมรับความจริงแพรไหม ยอมรับว่าตั้งแต่ต้นมันคืออะไรแล้วเธอจะทำใจได้” ผมพยายามเตือนสติเธอเท่าที่ทำได้
“แพรไม่น่ามาอย
