มาลัยมองหลานสลับกับลูกสาวน้ำตาที่นองหน้าพิมพาในตอนนี้ไม่รู้ว่าเกิดจากเรื่องของลูกหรือสามีกันแน่ เพราะเมื่อพระแสงถึงมือหมอก็แก้ไขอาการให้ดีขึ้นแล้ว เวลานี้เด็กชายนอนพักให้น้ำเกลือและยาแก้ไข้ไม่มีอะไรน่าห่วงแล้ว หากมีเรื่องให้พิมพาทุกข์ใจก็คงไม่พ้นเรื่องสามีกับสุดา
“ฝากตาแสงด้วยนะแม่” พิมพาบอกแล้วก้มลงจูบหน้าผากลูกชายที่กำลังนอนหลับ
“จะไปไหนพิม” มาลัยรีบจับมือไว้ พิมพาหันมาแกะมือนางช้าๆ สายตาเว้าวอน
“ให้พิมไปนะแม่ พิมต้องไปพูดกับสิทธิ์ให้รู้เรื่อง พิมไม่ชอบเรื่องนี้ รับไม่ได้ค่ะแม่”
“ได้ๆ ไปคุยกันให้รู้เรื่อง แต่ใจเย็นๆ หน่อย ส่วนสุดาแม่จะกลับไปจัดการเอง อย่าเอาพิมเสนไปแลกกับเกลือนะลูก รับปากแม่สิ”
“ค่ะ”
ยายมาลัยมองช้องนางที่หน้าเศร้าสร้อยเหมือนเจ็บปวดเสียเองกับเรื่องที่แกกำลังเล่า ก่อนพูดต่อเสียงแหบหายอยู่ในลำคอ
“ฉันไม่น่าปล่อยลูกไปเลย”
“เกิดอะไรขึ้นคะ”
“ฉันไม่รู้ว่าพวกเขาคุยกันยัง
