“ขอบคุณนะคะที่ยอมมาด้วยกัน...พอดีพวกนี้เป็นเพื่อนสนิทของตะวันตั้งแต่มัธยมปลายน่ะค่ะ เอ่อ คุณหมอพอจะเข้าใจ...”
ขณะเดินเข้ามาในร้านอาหารคุณหมอสาวก็อดที่จะเอ่ยขอบคุณไม่ได้
“ครับ ผมเข้าใจ คุณหมอแค่ไม่อยากให้เพื่อนเซ้าซี้เรื่องแฟนเลยพาผมมาด้วยใช่ไหมล่ะครับ ฮ่าฮ่าฮ่า ผมเองก็เคยจ้างสาวไปด้วยเพราะรำคาญคำถามพวกนั้นเหมือนกัน ไม่ต้องห่วงครับ ผมเข้าใจดีเลยล่ะ”
“เหรอคะ? อย่างคุณหมอไม่ต้องจ้างก็คงมีผู้หญิงยืนรอคิวมาด้วย”
“ก็ไม่ขนาดนั้นหรอกครับ ว่าแต่...วันนี้เราคงต้องเป็นแฟนกันใช่ไหมครับ?”
“เอ่อ ก็...คงอย่างนั้น...”
เธอตอบรับออกมาอย่างเอียงอายเพราะอันที่จริงก็เริ่มรู้สึกดีกับเพชรภีมมากขึ้นเรื่อยๆแต่เขาแทบไม่รุกเร้าหรือเซ้าซี้เธอเลยนอกจากพาไปทานข้าวบ้าง เที่ยวด้วยกันบ้างแต่ก็ไม่เคยมีอะไรไปมากกว่านั้น ทำให้เธอเองก็ไม่กล้าคิดไปไกล
จากนั้นทั้งสองก็เดินเข้ามาในห้องอาหารที่ตอนนี้พวกเพื่อนๆของตะวันมากัน
