“อะไร มาทำไม ไหนว่าพึ่งเปิดคลินิกวันนี้ไง”
เสียงคุณหมอวีระเอ่ยถามขึ้นอย่างแปลกใจที่เดินเข้ามาในห้องทำงานแล้วเห็นเพชรภีมนั่งหน้าบึ้งตึงอยู่ข้างใน
“ทำไม มาไม่ได้รึไง”
ส่วนคนที่อารมณ์เสียก็หันไปมองค้อนเจ้าของห้อง จนเจ้าของห้องอดที่จะมองอย่างแปลกใจไม่ได้ เมื่อนานๆครั้งจะเห็นว่าเพื่อนสนิทของตนอารมณ์เสียแบบนี้
“เป็นอะไรมาวะ ใครทำให้แกอารมณ์เสียได้ขนาดนี้ บอกมาฉันจะได้ไปขอวิชาสักหน่อย” หมอวีระถามออกมาทีเล่นทีจริงก่อนจะเดินไปนั่งที่เก้าอี้ฝั่งตรงข้าม
“เฮ้อ ฉันก็แค่เบื่อ...ว่าแต่แกว่างไหม เย็นนี้ไปไหนรึเปล่า?”
“ทำไม? หรือว่าแกจะชวนไปดื่ม?”
“ก็...ไม่หรอก แกก็รู้ว่าฉันไม่ดื่ม แค่อยากปรึกษาอะไรสักหน่อย”
“ห๊ะ! แกเป็นหมอจิตฯนะเว้ย มาปรึกษาฉันทำไม...หรือว่าแกรู้ตัวแล้วใช่ไหมว่าแกเป็นโรคจิต?”
“ไอ้นี่! ฉันคงคิดผิดที่มาหาแก”
“อ่าวไอ้หมอ! นี่! ฉันพูดเล่น กลับมาก่อนสิวะ ไอ้ภีมมม”
เพชรภีมเดินหนีออ
