ใช้เวลาไม่ถึงครึ่งชั่วโมงบนโต๊ะอาหารก็กลับมาเงียบเชียบราวกับป่าช้า เมื่อคนอื่นกลับไปหมดแล้วแต่ทว่าณิชายังคงปิดปากเงียบไม่พูดอะไร
อัคคีราห์เองก็ไม่ต่างกัน..
เขารู้สึกเหนื่อยอย่างบอกไม่ถูกที่จะต้องเสวนากับคนที่เอาแต่พูดเรื่องผลประโยชน์ เข้าใจแล้วว่าทำไมณิชาถึงโอดโอยนักหนาว่าไม่อยากมาวันนี้
“พ่อกับแม่เสียใจมั้ยคะที่หนูไม่ได้เป็นหมอเหมือนลูกคนอื่น"
"ณิชา"
"โกรธมั้ยที่หนูไม่ได้เรื่องเลยสักอย่าง”
เสียงคำถามที่แฝงไปด้วยความน้อยใจปนเสียใจดังขึ้น ทำให้ทั้งอัคคีราห์หลุบตามองคนตัวเล็กที่นั่งก้มหน้าจนคางชิดอก
“ขอโทษนะคะ.. ขอโทษที่เกิดมาเป็นณิชา” สุ้มเสียงสั่นคลอนยิ่งพาให้ใจคนเป็นพ่อแม่อ่อนไหวตาม รีบเข้าปลอบประโลมลูกสาวคนโปรดในทันที
“ใครบอกว่าลูกพ่อไม่ได้เรื่อง ลูกพ่อวาดรูปเก่ง เล่นกีฬาก็เก่ง เรียนเก่งอีกด้วย”
“ใช่ค่ะคุณ ลูกแม่ยิ้มสวย หน้าตาน่ารัก แถมตอนฟันหักก็ไม่ร้องสักแอะด้วยนะ”
“คุณหญิ
