ปั้ง
เสียงลั่นไกปืนดังขึ้นนัดที่สอง เข้ากลางเป้ากระดาษเต็มเต็งแบบไม่มีพลาดอย่างต่อเนื่อง
ถึงตอนนี้ทุกคนจะรู้ว่าความจำของณิชายังไม่กลับมา แต่ทว่าอัคคีราห์ก็ไม่ปล่อยให้ภรรยานอนงอมืองอเท้า ขุดให้ลุกขึ้นออกมาจับปืนให้คล่อง รวมถึงสอนให้เธอรู้จักการป้องกันตัวในระยะประชิด
“อ่า” เสียงถอนหายใจเบาๆ ดังขึ้น สายตาก็มองเป้ากระดาษที่เคลื่อนที่ไปมาด้วยสายตาแน่วแน่
แววตาคู่สวยจดจ่อที่เป้าหมายอย่างไม่มีวอกแวก ท่อนแขนเหยียดตรงข้อมือกระชับกระบอกปืน แล้วกลั้นใจชั่วขณะก่อนลั่นไกนัดต่อมา
“เก่งขึ้นแล้วนี่” เสียงทุ้มต่ำดังขึ้นข้างหู ทำให้ณิชาหลุดออกจากสมาธิพลางเสตามองครู่หนึ่ง
ณิชาคลี่รอยยิ้มบนมุมปาก ก่อนจะปลดกระสุนแล้ววางปืนพร้อมถอดหูฟังออกไว้บนโต๊ะตรงหน้า
“ฉันคิดว่าเราควรบอกพ่อกับแม่ฉัน เรื่องที่ฉันความจำหายไป..” เธอบอกเขาในระยะห่างการสนทนาที่ใกล้กันราวคืบมือ
อัคคีราห์ครุ่นคิดครู่หนึ่ง ก่อนพยักหน้ารับคำ
