เกตุศริน..
แม้ว่าชื่อของเธอยังคงติดอยู่ในใจเพื่อตามหาความจริง แต่เมื่อถึงรุ่งเช้าของวันณิชาก็แสร้งทำตัวเป็นปกติ ราวกับเรื่องเมื่อคืนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
เธอลงมานั่งทานอาหารเช้าก่อนอัคคีราห์ เพราะดูเหมือนต่อให้แกล้งทำเป็นจำไม่ได้ แต่ณิชาก็ยังไม่พร้อมจะเผชิญหน้าเขาเร็วขนาดนี้
“ยังไม่ลงมาหรอกใช่มั้ย..” ณิชาพูดขึ้นขณะที่ยืดตัวชะโงกหน้ามองหาอัคคีราห์ไปด้วย
ขณะที่สายตาก็หวาดระแวงว่าอัคคีราห์จะลงมา มือเธอก็หยิบครัวซองต์หอมนุ่มละมุนลิ้นขึ้นมากัดไปพลาง ก่อนจะทำหน้าฟินกับความอร่อยที่ได้ลิ้มรสแต่เช้า
ขอแค่มีของอร่อยเยียวยาจิตใจในยามเศร้าใจก็เพียงพอแล้ว
ระหว่างที่เธอกำลังนั่งทานอาหารเช้าเงียบๆ คนเดียว อัคคีราห์ก็เดินลงจากชั้นสองมาพร้อมกับชรินทร์และชินกร รวมถึงเลขาเรนที่ออกมายืนรออยู่แล้วพอดิบพอดี
ณิชาพอได้เห็นอัคคีราห์เธอก็รีบลุกพรวดจากโต๊ะไปหาเขาทันที ก่อนจะเบรกฝ่าเท้าหัวแทบทิ่ม เมื่อคนตัวสูงหยุด
