“พี่ช่วยเลิกตามลินสักที จะได้ไหมคะ” เสียงลลินหันเอ่ยบอกกับเจเลอร์ที่เดินตามติดเธอไม่หยุด
“เธอก็หยุดเดินแล้วไปกับฉันสิ”
“พี่เจเลอร์…” เจ้าของใบหน้าใสมองหน้ารุ่นพี่ตัวสูงแววตาเหนื่อยใจ
“ฉันแค่อยากไปส่ง” คนตัวสูงบอกน้ำเสียงจริงจัง ร่างบางที่ได้ยินก็นิ่ง
“ตอนนี้ไม่มีพี่เขาแล้วค่ะ”
“ฮะ?”
“พี่ไม่จำเป็นจะต้องพยายามเข้าหาลินเพื่อเอาชนะใคร เราพูดกันชัดแล้วไม่ใช่เหรอ พี่เขาไม่รู้สึกอะไรหรอกค่ะ เขาไม่สนใจอะไรลินแล้วด้วยซ้ำ” ลลินมองหน้าบอกชายตรงหน้าอย่างไม่ต้องการให้อีกคนเข้าหาตัวเองเพราะอยากยั่วโมโหใคร เพราะต่อให้เจเลอร์จะพยายามแค่ไหน คนคนนั้นเขาก็คงไม่รู้สึก ทายาทนอกสมรสของประธานคาเวนดีนกรูปที่เห็นแบบนั้นก็ชะงัก
“ฉันยอมรับว่าอยากกวนประสาทมัน…” ริมฝีปากหนาบอกพลางจ้องมองกลับยังดวงตากลมสวย
“…แต่ที่บอกว่าอยากเป็นเพื่อนกับเธอ ฉันก็พูดจริง ฉันอยู่ที่นี่ ฉันไม่มีเพื่อน”
“…” ลลินก็ชะงักนิ่งมองด
