ซาฟเดินกลับเข้าตัวคฤหาสน์ ขึ้นชั้นบนเปิดประตูห้องนอน เห็นเธอนั่งอยู่บนขอบเตียงก้มลงมองแผลตรงหัวเข่าอยู่ รุดก้าวมายืนต่อหน้า โมนาเงยหน้ามองสีหน้าหวาดหวั่น
“ผมจะทำแผลให้”
“ไม่เป็นไรค่ะ” เธอรีบปฏิเสธ
“อย่าดื้อได้ไหมโมนา..” เขาบอกเสียงอ่อน แล้วนั่งลงบนขอบเตียงข้างกัน
คนถูกดุเงียบกริบ ซาฟให้สาวใช้นำอุปกรณ์ทำแผลมาให้ สำลีก้อนโตถูกนำมาชุบแอลกอฮอลล์ล้างแผลแล้ววางมันลงบนแผล โมนาเม้มริมฝีปากเบ้หน้าเพราะเจ็บ ชายหนุ่มเผลอมองสีหน้าแววตา และท่าทางของเธอ เขากำลังเก็บเมมโมรี่มันไว้อย่างไม่ทันรู้ตัว โมนากำลังทำให้หวั่นไหว หากวันใดดีกาลโน่ล้มลงจริงๆ เขาคงไม่อาจแต่งงานกับเธอได้ เพราะเขาไม่อาจทำทุกอย่างตามใจตนเอง อัลเล็นโซ่สำคัญมากกว่าความสุขส่วนตัว
“เดี๋ยวใส่ยาอีกขวดหนึ่งแล้วคุณไปนอนได้แล้ว คืนนี้ผมจะไปนอนอีกห้อง” เขาบอกสีหน้าเรียบเฉย
เธอมองเขาด้วยความแปลกใจทำอยู่ๆ เขามีท่าทีแปลกไป หรือว่าเธอทำอะไรผิด
