หญิงสาวนิ่งไม่กล้าบอกอะไร ไม่ได้ตั้งใจแอบฟัง แค่ได้ยินบางเรื่องเกี่ยวกับครอบครัว มันเลยส่งผลให้ขาก้าวไม่ออก อย่างไรเธอก็อยากรู้ความเป็นไปของทุกคน
“ผมถามได้ยินไหมโมนา!” เสียงเริ่มดังและกร้าวขึ้น
โมนา... ไม่ควรมารับรู้ถึงสิ่งที่เขาคิด ซึ่งมันตรงข้ามกับความต้องการของหัวใจ
“ฉะ...ฉันได้ยินค่ะ แต่... ฉันไม่มีอะไรจะบอกคุณทั้งนั้น”
“คุณกำลังกวนผมใช่ไหม หรือคุณได้ยินหมดแล้ว ทุกคำพูด” แววตาสีเทาหม่นทอดมอง สีหน้าเรียบนิ่งดูเยือกเย็น
ใบหน้าเรียวสวยซีดเผือดลง น้ำตาปริ่มขอบตา กลัวจัง... กลัวถูกเขาทอดทิ้งเหลือเกิน สงสารพ่อและทุกคนในตระกูล ช่วงเวลาที่อยู่ที่นี่ไม่ได้ช่วยให้เขามีความรู้สึกต่อเธอเลยหรือไร
ร่างสูงใหญ่สาวเท้ามายังเตียงกว้าง ร่างบอบบางตั้งท่าจะขยับหนี แต่สมองดันสั่งการให้ทำตามที่เขาต้องการ เพื่อช่วยครอบครัว จำต้องหยุดแล้วรอให้ซาฟเข้ามาหาอย่างง่ายดาย
ซาฟนั่งลงข้างหญิงสาวมือเชยคางมนจ้องมอ
