ปักษามองคนยืนยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ด้วยความรู้ปวดหัว สภาพนี้จะมาทำงานได้เหรอ เขาควรส่งเอวาไปหาหมอเช็กประสาทก่อนดีกว่าไหม
“ไปลากกระเป๋าแรดน้อย อย่ามามโนอยู่ ฉันจะได้ไปทำงานทำการบ้าง” มือใหญ่ดันกระเป๋าคืนให้คนตัวเล็กที่ยืนหัวเราะไม่ได้สะทกสะท้านอะไรมากนัก ที่โดนเขาต่อว่า
“รู้แล้ว พูดเรื่องจริงก็หาว่ามโน ไหนล่ะห้องของฉัน”
สาวสวยถามเมื่อเดินเข้ามาในตัวบ้านที่ตกแต่งได้สวยงามทันสมัย
“นั่นห้องคุณ วันนี้ไปพักก่อนเถอะ เดี๋ยวจะมาตายที่นี่ตั้งแต่วันแรกมันไม่คุ้มกัน” พ่อเลี้ยงปักษาชี้ไปที่ห้องที่ติดกับของตัวเอง
บ้านเขาไม่ได้หลังใหญ่มากเพราะอยู่คนเดียว พ่อก็ไม่ค่อยได้มาอยู่ด้วยสักเท่าไหร่ ท่านชอบเที่ยวเสียมากกว่า
“ชิ ผู้ชายอะไรไม่มีความเป็นสุภาพบุรุษสักนิด ชาตินี้ใครได้ไปเป็นสามีคงซวยแย่” เอวาบ่นพึมพำกับตัวเองแล้วเดินกระฟัดกระเฟียดเข้าไปในห้องทันที เธอจัดการสำรวจห้องนอนก่อนจะจัดเสื้อผ้าใส่ตู้
ช
