บทที่ 23 คิดถึงเป็นเพียงสิ่งหนึ่งที่ทำได้
07 : 30 น.
พอไปถึงห้องที่พี่ฉัตรพักอยู่ ก็เข้าไปทันที โดยที่ไม่ได้เคาะประตูก่อน ก็เห็นพี่เขานั่งอยู่ และมีข้าวต้มวางตรงหน้า กะจะไปป้อนสักหน่อย
“ จะกินข้าวเหรอคะ เดี๋ยวน้องป้อนนะ ” พอฉันเดินเข้าไปแล้วพูดขึ้น พี่ฉัตรหันมามอง จากที่ยิ้มๆอยู่ก็หุบลง ไอ้คนขี้เก๊กอะ ไอ้คนขี้งอน ฉันก็เดินไปใกล้ๆ หวังจะป้อนและปรับความเข้าใจไปเลย แต่…
“ ฉัตรรอนานไหม เพลงล้างช้อนมาแล้ว…อะ..อ้าวน้องมุกมานานหรือยังจ๊ะ ”
พี่เพลงเดินออกมาจากห้องน้ำ ไอ้ฉันก็คิดว่าพี่ฉัตรอยู่คนเดียวที่ไหนได้อยู่กับพี่เพลง นั้นสินะเมื่อกี้ยังยิ้มอยู่ พอฉันเข้ามาก็หุบยิ้มทันที ฉันคงมาผิดจังหวะ
“ เพิ่งมาถึงค่ะ ” ฉันตอบพร้อมมองหน้าพี่ฉัตร
“ งั้นมาป้อนข้าวฉัตรดีกว่า ให้เมียป้อนคงจะดี คงจะกินเยอะหน่อย เพลงเบื่อแล้วฉัตรอะพูดยากแล้วยังจะกินยากอีก ดมแล้วดมอีกไม่พอยังจะแตะลิ้นสัมผัสรสชาติข้าวต้มอ
