# *#
องครักษ์ลับนามว่า เสวี่ย น้ำตาร่วงลงเป็นสายเบาๆ มันร่ำไห้และยกฝ่ามือปิดดวงตาของตนเองอย่างปวดร้าว เสวี่ยยอมเอาตนเองรับพิษของนาง ให้นางได้เห็นว่าตนเองนั้นจงรักภักดีเพียงใด ย่อมเลือกพระองค์ชายและให้นางเห็นว่า ผู้ถูกพิษนั้นคือมันเองผู้นี้ ให้นางเจ็บปวดดวงใจเสียบ้าง แลกหากับความทรยศของนางและยามที่นางคงมิอาจรู้ได้ ว่าผู้คนล่วงรู้แผนการของนางแล้ว ก็ยังหวังลึกๆ จะแบกร่างสะบักสะบอมไปหานาง แม้รู้จุดจบของผู้ทรยศนั้น คือหนทางแห่งความตาย
เสวี่ย...ก็ยังจะ..คิด..ที่จะ.ไปร่ำลานางในครั้งสุดท้าย
แต่ยามที่องค์ชายรองตรัสสิ่งที่เป็นจริง ดวงใจนั้นพลันแตกละเอียด แม้ชีวิตเพื่อชาติเพื่อองค์ชายทั้งสองและราชวงศ์แล้วนั้น ความถูกต้องย่อมหมายถึงความตายที่มีเกียรติยศ หากกระทำเช่นนางนั้นก็มิอาจตายตาหลับลงได้ ดวงใจมีไฟสุมอยู่เช่นนั้น ดวงตายามนี้คล้ายมืดบอดไปด้วยสายฝนแห่งความเศร้า
เคยคิดว่ายามบุรุษผู้หนึ่ง
