เวลาต่อมา
ตอนนี้ทั้งคู่นั่งกินข้าวกันอยู่ สถานการณ์เริ่มดีขึ้นจนเสือแปลกใจ แต่ก็อดเก็บความสงสัยนั้นเอาไว้ก่อน
“เสือ..”
เสือเงยขึ้นมองซิน เขาเลิกคิ้วสูงเชิงรอฟังเธอ
“เราจะกลับคอนโดกันตอนไหนเหรอ?”
“กินข้าวเสร็จ” เสือเอ่ยตอบ
“อ่อ..งั้นเราขอมือถือคืนได้ไหม?” ซินพยักหน้ารับ เธอเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเบาๆ กลัวเสือจะโมโหอีก
“ไว้เอาที่คอนโด แต่มึงห้าม...” เสือเอ่ยขึ้นชี้นิ้วสั่งเชิงห้ามแต่ซินสวนเอ่ยขึ้นมาก่อน
“ไม่หนี! เราต้องเรียนนะ กลุ่มเพื่อนก็กลุ่มเดียวกัน เรารู้ว่าคนอย่างเสือน่ะจะทำอะไรกับเราก็ได้ อิทธิพลเยอะซะเหลือเกินหนิ..” ซินหน้ายู่ใส่เสือ เอ่ยขึ้นเหมือนเด็กโดนขัดใจ
“หึ..ก็ดี รู้ไว้ก็ดี โอกาสที่กูให้ไปรักษามันไว้ให้ดี” เสือเอ่ยกับซินอีกครั้งด้วยเสียงเรียบนิ่ง
“อึก..” แต่กับคนฟังอย่างซินมันเหมือนคำเตือนซะมากกว่า ‘ว่ามึงอย่าลองดี!”
2 อาทิตย์ผ่านไป..
CONDO S
“กระโปรงสั้น..ไปเปลี่ยน”
