บทที่ 3
1230 คำ
แดเนียลกัดฟันดังกรอดๆ เกิดมาไม่เคยถูกผู้หญิงด่าว่า ‘ปากหมา’ แม้แต่ครั้งเดียว ผู้หญิงทั้งประเทศมีแต่ป้อนคำหวานพะเน้าพะนอเอาอกเอาใจเขา คงมีแค่ผู้หญิงคนนี้เพียงคนเดียวเท่านั้นที่กล้าด่าเขาอย่างไม่ไว้หน้า
และเขาจะไม่ยอมให้เรื่องนี้ผ่านไปง่ายๆ ต้องสั่งสอนให้เข็ดหลาบว่าไม่ควรมาต่อกรกับผู้ชายที่ชื่อ แดเนียล จรณินทร์ คาเรีย
และเมื่อหันไปมองคู่กรณี ก็ต้องขมวดคิ้วเข้าหากันเพ่งสายตาจ้องมองเขม็งอยู่นานหลายนาทีจนมั่นใจว่าผู้หญิง กำลังร้องไห้อยู่
“ร้องไห้ทำไม หรือว่าคิดถึงแฟน คิดถึงผัว”
แดเนียลพึมพำถามตัวเอง พอคิดว่าหญิงสาวคงมีสามีอยู่แล้วก็อดเสียดายไม่ได้ เพราะเขาชอบในความปากจัดของเธอ และอยากรู้ว่าเรียวปากที่เจ้าตัวขบเม้มจนเกือบเป็นเส้นตรงจะหวานฉ่ำเหมือนดั่งน้ำผึ้งเดือนห้าหรือไม่
ยิ่งเห็นหญิงสาวนั่งน้ำตาร่วงรินมากเพียงใด แดเนียลก็ยิ่งสนใจในตัวหญิงสาวมากเท่านั้น และก็ไม่ปล่อยให้ความสงสัยคงอยู่กับตัวนานจนเกินไป ชายหนุ่มกดปุ่มเรียกแอร์โฮสเตส ซึ่งไม่ต้องรอนาน แอร์โฮสเตสสาวสวยก็รีบเดินตรงมาหาเขาในทันที
“ไปบอกให้ผู้หญิงคนนั้นมานั่งที่ชั้นธุรกิจข้างๆ ผม”
แดเนียลออกคำสั่งในทันทีเมื่อแอร์โฮสเตสเดินมาหยุดยืนอยู่ตรงหน้า และคำสั่งของเขาทำให้แอร์โฮสเตสสาวตีสีหน้างุนงงพร้อมกับเอ่ยปฏิเสธไปว่า
“เอ่อ...จะอัพเกรดให้เธอมานั่งชั้นธุรกิจคงไม่ได้หรอกค่ะ”
“ทำไม!” แดเนียลถามเสียงห้วนๆ
“ก็เธอเป็นผู้โดยสารชั้นธรรมดา หากอัพเกรดมานั่งชั้นธุรกิจเธอต้องจ่ายเงินก่อนค่ะ”
“ไม่จำเป็น เพราะนี่เป็นคำสั่งของผม” แดเนียลตอบอย่างทรงอำนาจ
และแอร์โฮสเตสซึ่งยังไม่รู้ว่าผู้โดยสารที่ออกคำสั่งกับเธออยู่นั้นเป็นใครกัน จึงยืนกรานปฏิเสธเหมือนเดิม
“คงไม่ได้หรอกค่ะ แค่คำสั่งของคุณคงไม่พอ เธอต้องจ่าย...”
“ไปตามหัวหน้าคุณมา”
แดเนียลออกคำสั่งเสียงห้วนพร้อมกับโบกมือไล่ ไม่ต้องการสนทนาและไม่ต้องการอธิบายให้แอร์โฮสเตสสาวคนนี้รู้ว่าเขาคือใคร นาทีนี้เขาต้องการพูดกับหัวหน้าแอร์โฮสเตสเท่านั้น
“ค่ะ รอสักครู่ค่ะ”
แอร์โฮสเตสรับคำรีบเดินไปตามหัวหน้าตามคำสั่งของผู้โดยสาร เมื่อพบหัวหน้าก็เอ่ยรายงานรัวเร็วด้วยน้ำเสียงที่บ่งบอกให้รู้ว่าไม่พอใจผู้โดยสารเจ้าอำนาจรายนี้
“หัวหน้าค่ะ ผู้โดยสารท่านนั้นต้องการอัพเกรดให้ลูกค้าชั้นธรรมดามานั่งชั้นธุรกิจตรงที่นั่งว่างข้างตัวเขาค่ะ ดิฉันบอกว่าทำไม่ได้เพราะผู้โดยสารต้องจ่ายเงินค่าอัพเกรดที่นั่งก่อน แต่เขาบอกว่าไม่จำเป็นต้องจ่าย และเขาต้องการพบหัวหน้าค่ะ”
“ผู้โดยสารคนไหนที่อยากอัพเกรดที่นั่งให้ลูกค้าชั้นธรรมดา”
หัวหน้าแอร์โฮสเตสเอ่ยถาม พลางกวาดสายตามองไปยังลูกค้าในโซนชั้นธุรกิจ ซึ่งตอนนี้มีนั่งอยู่บนที่นั่งราวๆ สิบคน
“คนสุดท้ายที่เป็นผู้ชายนั่งอยู่คนเดียวค่ะ หัวหน้า”
ได้ยินลูกน้องบอกเช่นนั้นก็เพ่งสายตามองตาม และเมื่อรู้ว่าผู้โดยสารคนดั่งกล่าวคือใคร ก็ถึงกับสะดุ้งโหยงร้องอุทานออกมาด้วยความตกใจ
“ตายแล้ว! นั่นคุณแดเนียล จรณินทร์ คาเรีย”
“คะ...คุณแดเนียล จรณินทร์ คาเรีย...”
ผู้เป็นลูกน้องทวนคำเสียงตะกุกตะกักหน้าถอดสีเผือดลงในทันที เมื่อชื่อของผู้โดยสารรายนี้แล่นเข้ามาในหัว
“ใช่” หัวหน้าแอร์โฮสเตสรับคำ “คุณแดเนียลเป็นเจ้าของสายการบิน เขาเพิ่งเข้ามารับช่วงธุรกิจต่อจากพ่อของเขาเมื่อไม่กี่เดือนที่ผ่านมานี้เอง”
“หนู...หนูเคยได้ยินชื่อของเขา แต่...แต่ไม่เคยเห็นตัวจริงสักที”
แอร์โฮสเตสสาวแทบหมดแรง เมื่อรู้ว่าตนเองได้ปฏิเสธความต้องการของเจ้าของสายการบิน ยิ่งคิดก็ยิ่งอยากร้องไห้ ไม่รู้ว่าอนาคตหน้าที่การงานของตนจะเป็นอย่างไร
“ก็เพราะคุณแดเนียลไม่ค่อยออกสื่อยังไงล่ะ โอ๊ยย...พี่จะไปหาคุณแดเนียลก่อน ไม่รู้ว่าจะโดนท่านเล่นงานอย่างไรบ้าง”
ว่าแล้วหัวหน้าแอร์โฮสเตสก็รีบเดินเร็วๆ เกือบเป็นวิ่งตรงไปหาผู้เป็นเจ้าของสายการบิน ในใจนั้นเต็มไปด้วยความหวาดหวั่นว่าตนเองและลูกน้องคงถูกเล่นงานอย่างหนัก
“สวัสดีค่ะ ท่านแดเนียล ดิฉันต้องขอโทษแทนลูกน้อง...”
“ไม่ต้อง”
แดเนียลโบกมือปฏิเสธ เขาไม่ได้อยู่ในอารมณ์ที่จะรับฟังคำขอโทษจากใคร เขาต้องการแค่เพียงให้ผู้หญิงปากจัดมานั่งใกล้ๆ เขาเท่านั้น
“ผู้โดยสารคนนั้นชื่ออะไร”
แดเนียลชี้ไปยังคู่กรณีของตน ซึ่งหัวหน้าแอร์โฮสเตสมองตามอย่างรวดเร็ว ก่อนจะเอ่ยถามเพื่อความมั่นใจว่า
“ผู้โดยสารที่นั่งแถว 6 A ติดหน้าต่างใส่ชุดสีดำใช่ไหมคะ”
“ใช่!” แดเนียลรับคำ แน่นอนว่าแอร์โฮสเตสย่อมมีข้อมูลรายชื่อของผู้โดยสารทุกคน
หัวหน้าแอร์โฮสเตสรีบหยิบกระดาษรายชื่อของผู้โดยสารออกมากวาดสายตาอ่าน ก่อนจะบอกว่า
“ชื่อ...มิสอลินนาค่ะ”
แดเนียลพยักหน้ารับพลางออกคำสั่งอย่างทรงอำนาจด้วยความเคยชิน “ไปบอกอลินนาให้ย้ายมานั่งชั้นธุรกิจข้างๆ ผม”
“ค่ะๆ ดิฉันจะไปบอกเธอเดี๋ยวนี้ค่ะ”
แดเนียลกระตุกยิ้มกับคำตอบที่ได้รับ แน่นอนว่าหัวหน้าแอร์โฮสเตสรู้ว่าเขาคือใคร และรีบทำตามคำสั่งก่อนจะถูกปลดออกจากงาน
“ถ้ารู้ว่าได้อัพเกรดมานั่งชั้นธุรกิจ คงรีบแจ้นมาในทันที”
แดเนียลยิ้มเยาะ มั่นใจว่าจะเป็นเช่นนั้น ก็แน่ล่ะ ที่นั่งชั้นธุรกิจสะดวกสบายกว่าชั้นธรรมดาเป็นร้อยเท่า ผู้หญิงปากจัดคงดีใจจนเนื้อเต้นที่จู่ๆ ก็ได้ย้ายมานั่งชั้นธุรกิจฟรีๆ โดยไม่ต้องเสียเงินเพิ่มแม้แต่บาทเดียว ที่สำคัญได้มานั่งใกล้กับผู้ชายหล่อเหลา ที่เธอจงใจทอด
สะพานให้ด้วย
“สวัสดีค่ะ มิสอลินนาใช่ไหมคะ”
ผู้เป็นเจ้าของชื่อเงยหน้าขึ้นมองแอร์โฮสเตสที่เอ่ยถามเป็นภาษาอังกฤษ ก่อนจะพยักหน้ารับแล้วเอ่ยตอบกลับ
“ใช่ค่ะ มีอะไรหรือเปล่าคะ”
หัวหน้าแอร์โฮสเตสคลี่ยิ้มหวานให้ แล้วเอ่ยบอกถึงความต้องการของผู้เป็นเจ้าของสายการบิน
“CEO ของเราต้องการให้มิสอลินนาย้ายไปนั่งที่ชั้นธุรกิจค่ะ”
อลินนาขมวดคิ้วเข้าหากันยุ่ง ไม่ได้ตื่นเต้นที่จู่ๆ ก็ถูกอัพเกรดให้ไปนั่งชั้นธุรกิจ จากนั้นก็เอ่ยถามกลับไปว่า
“ใครคือ CEO ของคุณ”
“คุณแดเนียล จรณินทร์ คาเรียค่ะ”
อลินนาคงไม่รู้ว่าใครคือ CEO ของสายการบินที่เธอกำลังนั่งอยู่ หากอีกฝ่ายไม่ลุกขึ้นยืนแล้วหันมากระตุกยิ้มเยาะหยันขณะจ้องมองมาที่ตัวเธอ
“อ๋อ...ผู้ชายปากหมาคนนั้นเป็น CEO ของคุณ”
อลินนาถามเสียงสูงและค่อนข้างดัง จงใจให้คนที่กำลังจ้องมองเธออยู่ได้ยินด้วย แน่นอนว่าแดเนียลได้ยินเต็มสองหู เพราะเธอเห็นสีหน้าของอีกฝ่ายบึ้งตึงเส้นเอ็นปูดโปน เจ้าตัวคงกัดฟันกรอดจนฟันโยกไปแล้ว
- ผู้เขียน
