ฟ้าโอบดาว

ตอนที่ 10 ผู้หญิงของแผ่นฟ้า

เรือนร่างเปล่าเปลือยปะทะกับลมจากแอร์คอนดิชันในยามเช้า แสงแดดที่เริ่มสาดส่องมาให้ความอบอุ่นเพียงเล็กน้อย แต่ก็ไม่ให้ความอบอุ่นเท่ากับวงแขนแข็งแรงที่กำลังโอบรัดร่างบางของเธอเอาไว้ ดาราภัสค่อยๆ ขยับกายออกจากวงแขนที่แสนอบอุ่น แต่ทว่าการขยับกายของเธอกลับทำให้เขารู้สึกตัวตื่น วงแขนหนากลับรัดร่างของเธอเอาไว้แน่น

“อื้อ...พี่ฟ้า ปล่อยดาวก่อนนะคะ สายแล้ว เดี๋ยวดาวไปเรียนไม่ทัน” เสียงหวานร้องออกมาก่อนที่จะอธิบายให้เขาฟังว่าเหตุใดเธอจึงต้องขัดใจเขา

“หืม... กี่โมงแล้วครับ”

เขาทำท่างัวเงียก่อนที่จะยอมผละร่างบางออกจากวงแขนแข็งแรงของตน ดาราภัสรีบผุดลุกขึ้นนั่งแต่ทว่าผ้าห่มที่คลุมร่างกายของเธอเอาไว้ก่อนหน้านั้นหลุดลงไปกองที่เอวเผยให้เห็นหน้าอกอวบอิ่ม

“ว๊าย!!!” เธอรีบดึงผ้าขึ้นมาปิดบังหน้าของตนพร้อมร้องอุทานออกมา

“หึๆ ทำอย่างกับว่าพี่ไม่เคยเห็นของเธอ”

เสียงทุ้มหัวเราะดังออกมาก่อนที่เขาจะนอนหันหลังให้กับเธอ หญิงสาวเมื่อเห็นว่าเขาเปิดโอกาสให้ ร่างบางเปลือยเปล่าจึงรีบวิ่งเข้าไปในห้องน้ำ แม้การลงน้ำหนักเท้าที่พื้นครั้งแรกจะรู้สึกเจ็บแสบจุดกลางกายสาวเธอก็ไม่รีรอ

สายตาคมมองไปแค่เพียงแวบเดียวแต่ก็พาให้เขาฉีกยิ้มกว้างออกมาอย่างที่ไม่เคยเป็น เขาไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าเขาก็จะมีวันนี้ วันที่ลุ่มหลงในรสรัก ลุ่มหลงในกามารมณ์ที่เกิดจากความรู้สึกลึกๆ ข้างในที่ไม่ใช่แค่เพียงความต้องการ

ครึ่งชั่วโมงต่อมาร่างเล็กในชุดนักศึกษาเดินออกมาจากห้องแต่งตัว บนเตียงนอนเวลานี้ไร้ร่างหนาที่คอยโอบกอดเธอมาทั้งคืน สองเท้าเล็กจึงเยื้องย่างไปยังห้องครัวก็เห็นคนตัวโตกำลังทำอาหารอยู่ที่หน้าเตา มาดนักธุรกิจหรือเจ้าของไนต์คลับหายไปในพริบตา ริมฝีปากอิ่มฉีกยิ้มออกมาเพียงเล็กน้อยก่อนที่จะเดินตรงไปหาเขา

“พี่ฟ้ากำลังทำอะไรอยู่หรือคะ” เธอเอ่ยถามเขาออกมา มือหนาที่กำลังง่วนอยู่กับการใช้ตะหลิวผัดผักในกระทะถึงกับชะงัก เขาหันมามองร่างระหงในชุดนักศึกษาก่อนที่จะหันกลับไปสนใจผัดผักในกระทะต่อ

“ทำกับข้าวให้เด็กกินก่อนไปเรียน”

คำตอบของเขาทำให้หัวใจของหญิงสาวพองฟู ความจริงแล้วหน้าที่พวกนี้ต้องเป็นของเธอ แต่วันนี้เขานึกอย่างไรถึงใจดีลุกขึ้นมาทำกับข้าวให้ ริมฝีปากอิ่มฉีกยิ้มออกมาก่อนที่จะรีบเปลี่ยนสีหน้าของตนเมื่อเขาเดินถือจานกับข้าวมาวางลงบนโต๊ะอาหาร

“นั่งสิครับ แล้วรีบทานสายแล้ว ไปมหาวิทยาลัยสายจะมาโทษพี่ไม่ได้นะ”

เสียงทุ้มเอ่ยออกมาทีเล่นทีจริง ร่างบางจึงเดินไปนั่งลงที่เก้าอี้แล้วลงมือรับประทานอาหารตรงหน้า ส่วนเขาก็เดินออกจากห้องครัวไปนั่งที่ห้องนั่งเล่นรอเธอทานมื้อเช้า

เมื่อรับประทานอาหารเสร็จ ร่างระหงในชุดนักศึกษาก็เก็บจานเข้าไปล้างแล้วคว่ำอย่างเรียบร้อยก่อนที่จะเดินออกมาจากห้องครัว แต่ก่อนที่จะก้าวผ่านห้องนั่งเล่นไปยังประตูห้อง ร่างบางก็ต้องชะงัก

“เดี๋ยวพี่ไปส่ง”

ดาราภัสถึงกับหันไปมองหน้าเขา ร่างสูงในชุดเสื้อคอปกสีขาวสวมใส่กางเกงยีนยี่ห้อดังลุกขึ้นยืนก่อนที่จะเดินนำหน้าเธอไปยังประตูห้องแล้วหยิบรองเท้าออกมาจากในชั้นก่อนที่จะสวมมันด้วยท่วงท่าที่น่ามอง ดาว ดาราภัสแทบจะละสายตาจากหนุ่มหล่อตรงหน้าไม่ได้ ชายหนุ่มผู้ที่เป็นเจ้าของเธอทั้งตัวและหัวใจ

“พี่ฟ้า... มหาวิทยาลัยอยู่ใกล้แค่นี้เองค่ะ ลำบากพี่เปล่าๆ ให้ดาวไปเองนะคะ อีกอย่างเดี๋ยวมีคนเห็นแล้วพี่ฟ้าจะเป็นข่าวได้นะคะ”

เธอบอกเขาด้วยความเป็นห่วง ไม่มีผู้ใดรู้ว่าเขาเก็บซ่อนเธอไว้ที่นี่ ไม่มีใครรู้ว่าความจริงแล้ว เขาไม่ได้ชอบไม้ป่าเดียวกันอย่างเช่นที่เป็นข่าว เพราะเมื่อคืนที่ผ่านมาเธอพิสูจน์แล้วว่าเขา...แมนทั้งแท่ง

“ไม่ลำบากเลยครับ... อีกอย่างพี่ไม่กลัวเป็นข่าว” เขาตอบก่อนที่จะจูงมือเธอให้เดินออกจากห้องไปพร้อมกัน รูปร่างสูงโปร่งเดินเข้าไปในลิฟต์พร้อมกับสาวสวยในชุดนักศึกษามหาวิทยาลัย

รถสปอร์ตคันหรูขับเคลื่อนเข้าไปจอดที่หน้ามหาวิทยาลัยที่ดาว ดาราภัสกำลังศึกษาอยู่ ร่างบางสังเกตคนที่กำลังเดินเข้ามหาวิทยาลัยไปเมื่อไม่พบว่ามีคนที่เธอรู้จักเธอจึงรีบเปิดประตูแล้วจะลงจากรถไป แต่ทว่ามือหนากลับดึงร่างบางให้เด้งตัวกลับมานั่งอยู่ที่เดิม

“เดี๋ยวสิ”

เสียงทุ้มเอ่ยออกมาก่อนที่จะเอียงแก้มให้กับหญิงสาว ดาว ดาราภัสรู้สึกเขินอายอยู่ไม่น้อยที่ต้องมาทำอะไรแบบนี้กับคนที่ไม่ใช่แฟนและคนรักของเธอ เขาเป็นเพียงนายจ้าง คนที่จ่ายเงินเพื่อแลกกับความสุขจากร่างกายของเธอ จมูกโด่งรั้นกดลงไปที่แก้มเนียนของชายหนุ่มก่อนที่จะรีบออกไปจากรถแล้วรีบสาวเท้าเข้ามหาวิทยาลัยก่อนที่จะมีคนสังเกตเห็น

“จับตาดูผู้หญิงของฉันเอาไว้ให้ดี อย่าให้พวกแมลงมาไต่มาตอมเธอได้” น้ำเสียงเย็นชาดังขึ้นมาเมื่อคุยกับลูกน้องผ่านสมาร์ทโฟน เมื่อวางสายฟ้า แผ่นฟ้าจึงขับรถออกจากบริเวณหน้ามหาวิทยาลัยไป

ร่างระหงในชุดนักศึกษาเดินเข้าไปในคณะของตนท่ามกลางสายตาของหนุ่มๆ ที่มองมา แต่ไม่มีใครเลยที่จะเข้ามาทักทายเธอเช่นทุกวัน

“น้องดาว... น้องเฟรนด์เป็นยังไงบ้าง แล้วนี่เราลาออกจากไนต์คลับจริงๆ เหรอ” พี่หมิว รุ่นพี่ปีสามเอ่ยถามรุ่นน้องที่เคยไปทำงานด้วยกัน

“เฟรนด์กำลังจะได้ผ่าตัดเปลี่ยนหัวใจแล้วค่ะ เอ่อ...ใช่ค่ะ พอช่วงนี้ดาวทำงานเป็นแม่บ้านคอนโดอยู่น่ะคะเลยไปทำที่ไนต์คลับไม่ได้แล้วค่ะ ดาวต้องขอโทษพี่หมิวด้วยนะคะที่ไปได้ไม่นานก็ออกแล้ว” ดาราภัสตอบคำถามรุ่นพี่ ก่อนที่จะโกหกเรื่องงานที่ทำและเอ่ยขอโทษออกไป

“ไม่เป็นไรหรอก... อืม...นี่รู้หรือเปล่า บอสเรามีผู้หญิงแล้วนะ เห็นคนที่ร้านบอกช่วงนี้บอสกลับเร็วทุกวันแล้วก็ให้พี่อรุณไปซื้อเสื้อผ้าผู้หญิงมาให้เยอะเลย พี่ว่าบอสต้องแอบเลี้ยงผู้หญิงแน่ๆ เลย” ดาว ดาราภัสถึงกับหน้าถอดสีเมื่อได้ฟังที่รุ่นพี่สาวเอ่ยออกมา

“อะ...เอ่อ ดาวไม่รู้หรอกค่ะพี่หมิว ไหนพี่หมิวบอกว่าบอสชอบผู้ชายยังไงล่ะคะ แล้วทำไมถึงคิดว่าเขาแอบเลี้ยงผู้หญิงไว้ได้ล่ะคะ” เธอแสร้งถามรุ่นพี่สาวออกมา

“ก็เพราะเสื้อผ้าของผู้หญิงน่ะสิ”

“แต่พี่หมิวลืมไปแล้วหรือคะว่าบอสมีน้องสาวรุ่นราวคราวเดียวกับดาวอีกคน” ประโยคที่ดาราภัสเอ่ยออกมาดึงดูดความสนใจจากรุ่นพี่สาวได้อยู่ไม่น้อย

“เออ...จริงด้วย พี่ลืมเรื่องนี้ไปเลย ว่าแต่เราไม่ไปแล้วแน่นะ เพราะที่ร้านคนขาดอยู่พอดี” หมิวเห็นด้วยกับที่รุ่นน้องสาวบอกมา ก่อนที่จะเอ่ยถามเธออีกครั้ง

“แน่ค่ะ เพราะงานแม่บ้านที่ดาวรับอยู่ต้องทำตั้งแต่เลิกเรียนจนถึงตีสองเหมือนกัน” คำตอบของรุ่นน้องสาวไม่ได้ทำให้หมิวสงสัยมากนัก เพราะแม่บ้านก็ต้องมีเป็นกะเป็นธรรมดา

“โอเคร.... ถ้าอย่างนั้นพี่ไปก่อนนะ”

หมิวเอ่ยลารุ่นน้องสาว ดาว ดาราภัสพยักหน้า รุ่นพี่สาวจึงเดินจากไป

หญิงสาวจึงรีบสาวเท้าไปยังห้องเรียนของตนเช่นกัน แต่ทุกย่างก้าวนั้นก็ทำให้เธอรู้สึกเจ็บอยู่ไม่ใช่เล่น การสูญเสียความบริสุทธิ์ครั้งแรกไปทำให้เธอรู้สึกแปลกๆ ตรงจุดกลางกายสาวของตน

หลังเลิกเรียนนักศึกษาสาวรูปร่างเพรียวระหงก็เยื้องย่างออกมาจากรั้วมหาวิทยาลัยเพื่อตรงไปยังโรงพยาบาลที่เพื่อนสนิทพักรักษาตัวอยู่ เธอไม่รู้เลยว่าเธอนั้นกำลังถูกติดตามจากคนของคนที่เธอทำงานให้

“ดาว... มาแล้วเหรอ” เสียงหวานที่ฟังดูไม่ค่อยสดใสของเพื่อนสนิทดังขึ้นทันทีที่เธอโผล่หน้าเข้าไปภายในห้องพักฟื้นพิเศษของโรงพยาบาล

“จ้ะ เฟรนด์... วันนี้เธอเป็นยังไงบ้าง” ดาว ดาราภัสส่งยิ้มให้หลังจากที่เดินไปนั่งลงที่เก้าอี้ข้างเตียงคนไข้แล้ว

“ก็เหมือนทุกวัน เฟรนด์เบื่อจะแย่แล้วดาว อืม... บอดี้การ์ดบอสแวะมาเยี่ยมเฟรนด์ด้วยนะ” คำตอบของเพื่อนที่ฟังน้ำเสียงเศร้าสร้อยทำให้ดาราภัสน้ำตาซึม แต่ทว่าประโยคต่อมาก็ทำให้เธอรู้สึกตกใจ

“บอดี้การ์ดบอส บอสไหน” เธอเอ่ยถามเพื่อนออกไป

“บอสที่คลับไง คุณฟ้า แผ่นฟ้าอะ ทายาทของตระกูลนิรันนุกุล คูเวอร์ไง” ดาว ดาราภัสถึงกับหน้าถอดสีเมื่อนึกถึงคนที่เพื่อนเอ่ยถึง

“บอดี้การ์ดคนไหน พี่อรุณหรือพี่วิรุต” เธอไม่เข้าใจว่าทำไมฟ้า แผ่นฟ้าถึงต้องให้บอดี้การ์ดแวะเวียนมาดูเพื่อนของเธอ กลับไปคงมีเรื่องต้องคุยกัน

“พี่อรุณน่ะ พี่เค้าดูแลเฟรนด์ดีมากเลยนะ ตอนดาวไม่ได้มาเฟรนด์ก็เหงา ดีที่ยังมีพี่เขาแวะเวียนมาชวนคุยบ้าง เห็นหน้าเข้มๆ แบบนั้นมีมุกตลกมาทำให้เราหัวเราะทุกวันเลยแหละ” เฟรนด์เอ่ยชมอีกฝ่ายด้วยแววตาเป็นประกาย ไม่รู้ว่าบอดี้การ์ดหนุ่มทำไปเพราะหน้าที่หรืออะไรกันแน่ แต่เพียงเท่านี้ก็สามารถทำให้คนป่วยใกล้ตายอย่างเธอมีรอยยิ้มออกมาได้

“ดาวขอโทษนะเฟรนด์ที่มาอยู่คุยเล่นกับเฟรนด์บ่อยๆ ไม่ได้ พอดีดาวต้องทำงาน”

แค่เรียนก็หนักพอแล้ว งานใหม่ที่เธอต้องทำนั้นหนักยิ่งกว่า พอนึกถึงเหตุการณ์ที่เพิ่งเกิดขึ้นมาเมื่อคืนใบหน้าหวานก็แดงซ่านขึ้นมาจนเพื่อนสนิทที่นอนอยู่บนเตียงผู้ป่วยสังเกตเห็น

“ฮั่นแน่!!! หน้าแดง อย่าบอกเฟรนด์นะว่าดาวแอบไปมีแฟนก่อนเฟรนด์แล้ว” เฟรนด์ จุฑารัตน์เอ่ยแซวออกมา

“บ้าเหรอเฟรนด์ แฟนเฟินที่ไหน ไม่มีหรอก อะนี่เลคเชอร์กับงาน ของเก่าเสร็จแล้วใช่เปล่า เราจะเอาไปส่งอาจารย์ให้” หญิงสาวที่ถูกแซวรีบเปลี่ยนเรื่องขึ้นมาทันที คนป่วยไม่เอ่ยถามต่อเพราะเพียงเท่านี้ก็สังเกตได้ว่าเพื่อนของเธอกำลังมีความรัก

“จ้ะ... ขอบใจนะ อือ...เสร็จแล้ว วางอยู่ที่โต๊ะน่ะ” มือบางชี้ไปที่โต๊ะ ดาราภัสจึงลุกจากเก้าอี้เดินไปหยิบมาใส่กระเป๋าย่ามของตนเอาไว้

เสียงเตือนของแอปพลิเคชันหนึ่งดังขึ้นสองสามที มือบางจึงหยิบสมาร์ทโฟนเครื่องเก่าของตนขึ้นมาเปิดอ่าน เป็นข้อความจากเจ้านายหนุ่มของเธอ ดาว ดาราภัสจึงหันไปบอกเพื่อนสนิท

“เฟรนด์ ดาวขอตัวกลับก่อนนะแล้วจะมาเยี่ยมใหม่ พอดีเจ้านายตามให้ไปทำงานแล้วน่ะ”

“ไปเถอะดาว พักผ่อนบ้างนะ เราว่าดาวหน้าเหมือนคนนอนน้อยเลย” มือบางยกขึ้นมาลูบใบหน้างามของตนทันทีที่เพื่อนสนิททักขึ้นมา

“อือ... เฟรนด์ก็พักผ่อนนะ เรากลับล่ะ”

ดาราภัสรีบเดินออกจากห้องพักฟื้นผู้ป่วยวีไอพีของโรงพยาบาลเอกชนแห่งนี้ก่อนที่จะส่งข้อความตอบกลับเขาไป ว่าเธอกำลังจะกลับ ก่อนที่ร่างบางจะรีบสาวเท้าเดินไปที่ลิฟต์เพื่อกลับคอนโด สถานที่ทำงานของเธอตลอดระยะเวลาหนึ่งปี