ภายในห้องถูกปิดไฟให้มืดจากฝีมือเจ้าของห้อง ทำให้มีแต่ความเงียบ มีแสงรำไรผ่านผ้าม่านพอให้เห็นใบหน้ากันเพียงรางๆ
เด็กหญิงกรธิดายังไม่ชินที่ตัวเองได้นอนตรงกลาง จึงหาเรื่องมาคุยกับคนทั้งคู่ที่กำลังนอนกอดเธออยู่
ปกติเธอจะได้คุยแค่กับแม่ในตอนกลางคืน หากจะถามเรื่องพ่อก็ต้องถามผ่านแม่ แต่วันนี้เธอได้ใช้เวลาก่อนนอนกับพ่อบ้างแล้ว
"ทำไมคุณพ่อถึงเรียกคุณแม่ว่าเธอเหรอคะ น้องแก้มเห็นคุณพ่อชอบเรียกคุณแม่ว่าเธอตลอดเลยค่ะ"
คำถามของลูกสาวทำให้ทั้งสองคนคนที่อยู่ในความมืดชะงัก จากที่โฟกัสเพียงลูกน้อยให้มองสบตากัน
เกศรานอนหันหลังให้ฝั่งที่เป็นหน้าต่าง มองใบหน้าพ่อของลูกไม่วาง เพราะกันต์ธรที่นอนหันหน้าไปทางหน้าต่างทำให้แสงตกกระทบลงมาเห็นสีหน้าเพียงรางๆ ได้
"แล้วคุณพ่อต้องเรียกคุณแม่แบบไหนเหรอคะ" เขาไม่เคยที่จะละเลยคำถามของลูกสาวได้สักที ให้คนตัวเล็กคนนี้เต็มที่ รักดั่งแก้วตาดวงใจ
"ก็เรียกชื่อไงคะ เรียก
