Chapter 5 หนูเป็นประจำเดือน
1223 คำ
“ราตรี!!!”
ตรัยเรียกเสียงหลง เขาลุกขึ้นรีบหยิบกางเกงจะสวมเพื่อโผออกจากราวป่าไปแก้ตัวกับสาวน้อยที่ยังไม่เคยแบให้เขาชิมเลยสักครั้ง!
แต่ทิวากลับกระชากกางเกงของเขาโยนทิ้งไป หล่อนหันไปมองน้องสาวที่ยืนตัวแข็งทื่ออยู่ พร้อมกับเหยียดยิ้ม
เป็นรอยยิ้มแห่งชัยชนะ!
“พี่ตรัยขา จะรีบไปไหนล่ะ มาต่อกันอีกยกนะคะ”
เมื่อเห็นทิวากอดขาตรัยและลูบไล้ตอนุ่มนิ่มของเขาอย่างเป็นเจ้าข้าวเจ้าของ ราตรีก็ได้สติหันหลังวิ่งร้องไห้ออกมาจากราวป่า โดยมีเสือปืนเดินตามไปเงียบกริบอยู่ในความมืด ที่ตรัยและทิวาไม่ทันสังเกตเลยว่ามีชายแปลกหน้ายืนอยู่ใกล้กับราตรีด้วย
“ราตรี เดี๋ยว! ปล่อยกูโว้ย อีกะหรี่!”
เมื่อรู้เช่นเห็นชาติได้ลองลิ้มรสกันแล้ว ตรัยก็ไม่เก๊กสุภาพบุรุษกับทิวาอีกต่อไป เขาเตะแขนหล่อนออกจากท่อนขา แล้วรีบเก็บกางเกงสวม หยิบเสื้อสวมพร้อมกับวิ่งออกจากราวป่าเพื่อตามง้องอนสาวที่เขารักใคร่
เขาจะไม่แต่งงานกับใครหรอก นอกจากราตรี
ก็ในหมู่บ้านนี้และหลายๆ หมู่บ้านใกล้ๆ ที่เขาเคยออกล่าพรหมจรรย์พวกสาวๆ วัยขบเผาะ ราตรีนี่แหละที่เยาว์วัย ขาวผ่อง ผิวพรรณดี และเคลมยากที่สุด จนป่านนี้แค่มือหล่อน เขายังไม่เคยได้จับเลย
ไม่รู้เพราะราตรีระวังตัว หรือเพราะทิวาเกาะติดหล่อนตลอดเวลาและคอยกันท่ากันแน่
ชายหนุ่มวิ่งออกมายืนงงอยู่กลางถนนดินที่รอบข้างคือหญ้าต่ำๆ เขามองไปรอบๆ ไม่เห็นแม้แต่เงาของราตรี ทั้งที่หล่อนก็เพิ่งวิ่งออกมาเมื่อกี้เองแท้ๆ
หล่อนหายไปไวอย่างกับเงา!
“โธ่โว้ย!!!”
ชายหนุ่มเตะฝุ่นจนฟุ้ง ก่อนวิ่งไปทางบ้านของสาวน้อยเผื่อจะเจอหล่อนระหว่างทาง
โดยที่ตรัยไม่มีโอกาสได้รู้เลยว่า...
ตอนนี้ราตรีถูกกระชากตัวเข้าไปหลังต้นไม้ใหญ่ริมทาง หล่อนถูกโจรร้ายวัยฉกรรจ์กอดรัดจากทางด้านหลัง โดยที่มือหนึ่งของเขาขยำเต้านมสาวด้วยความกระสัน อีกมือปิดปากจิ้มลิ้มไว้ไม่ให้หล่อนร้องขอความช่วยเหลือ
“อื้อ อื้อ!”
ราตรีดิ้นรนขัดขืน แต่ดูเหมือนอ้อมแขนของเขาจะเป็นเหล็กร้อนฉ่า แถมสะโพกหล่อนยังถูกไอ้ปืนโตของเขาเสียดสีจากนอกผ้าซิ่นด้วย
มันแข็ง มันร้อน แถมยังใหญ่เท่าแขนหล่อนเลยมั้ง โอ นี่เขาพกปืนมาด้วยเหรอเนี่ย
ผู้ชายคนนี้... เป็นใครกันแน่!!!
“หอมจังนะราตรี”
เสียงของเขาที่กระซิบข้างหูมันสั่นพร่าเหมือนเขาไม่สบาย แต่ไม่ว่ายังไงเขาก็ไม่มีสิทธิ์จับนมหล่อนแบบนี้ แถมยังเอาปืนจี้ด้วย หล่อนไม่มีเงินให้เขาหรอกนะ บ้านหล่อนไม่ได้ร่ำรวยอะไร แค่พอมีพอกินเท่านั้น
“ปล่อยหนูนะ!”
ราตรีพยายามพูดออกมาหลังดึงมือเขาออกจากปากได้นิดหน่อย สาวน้อยมองหน้าเขาตาเขียว อูยส์... เขากลัวจะตายแล้ว ปืนแอบคิดด้วยความขบขันเอ็นดู
“ใจเย็นคนสวย ถ้าหนูพูดเสียงดังไปพี่สาวหนูจะเห็นเรานะ หนูคงยังไม่อยากเจอพี่สาวหรอกจริงมั้ย”
ราตรีหยุดดิ้น หล่อนแอบเห็นทิวาสวมเสื้อผ้าออกมาจากราวป่าแล้ว หน้าตาของพี่สาวยุ่งเหยิงเหมือนกับเส้นผมที่กระเซอะกระเซิงไปเป็นทรงนั่นแหละ ทิวาใช้นิ้วมือสางผมอยู่กลางทางเดินอย่างหัวเสีย
“พี่ตรัยนะพี่ตรัย คิดว่าฟันอีทิวาแล้วจะทิ้งได้เหรอ ฝันไปเถอะ รู้จักอีทิวาน้อยไป!”
ทิวาสบถสาบานกัดฟันกรอดๆ ก่อนเดินไปอีกทางเพราะไม่รู้ว่าตรัยวิ่งไปไหนแล้ว ที่หมายของหล่อนคือบ้านหลังใหญ่ของผู้ใหญ่บ้าน หล่อนจะฟ้องพ่อเขาว่าคืนนี้เกิดอะไรขึ้นบ้าง
ยังไงก็ต้องมีงานแต่ง ตรัยหนีหล่อนไม่พ้นหรอก!
เมื่อพี่สาวลับตาไปแล้ว ปืนก็ยังไม่ปล่อยหล่อนเสียที เขาก้มลงมาสูดหายใจลึกๆ ตรงแก้มนิ่มของหล่อนด้วย ทำอะไรของเขากันเนี่ย
“นี่ พี่จะสอนอะไรให้เอามั้ย”
“อะไรเหรอ”
หล่อนถามได้เพราะเขาลดมือลงจากปากอวบอิ่ม และลูบลงไปจนถึงเอวบางคอดกิ่วจนสาวน้อยขนลุกไปทั่วร่างด้วยความรู้สึกประหลาดที่หล่อนก็ไม่รู้เลยว่ามันคืออะไร
“แต่พี่ช่วยปล่อยหนูก่อนได้มั้ย แล้วก็อย่าเอาปืนมาจี้หนู หนูไม่มีเงินให้พี่หรอก”
“ปืน?”
ชายหนุ่มทวนคำงงๆ เขาไม่ได้พกปืนมาเสียหน่อยในคืนนี้ เพราะตกลงกับขวานและกองโจรไว้ว่าแค่มาสืบข่าว ส่วนเรื่องปล้นเป็นเรื่องของคืนพรุ่งนี้ต่างหาก
“ก็นี่ไง ในกระเป๋ากางเกงพี่ มีกระสุนหรือเปล่า ไม่กลัวมันลั่นโป้งป้างขึ้นมาเหรอ”
หมับ!
เชี่ย...
ปืนอุทานหยาบคายในใจพร้อมกับกัดฟันด้วยความเสียว เมื่อมือเล็กๆ นุ่มๆ ของหล่อนจับไอ้ปืนโตของเขาหมับแบบเต็มไม้เต็มมือ! แม้ราตรีไม่ได้หันมามองก็เถอะ แต่จะมือแม่นอะไรขนาดนี้เนี่ย
“อ๊ะ มันแข็งขึ้นด้วยพี่”
ก็แหงสิ! ตอนแรกเขาก็หื่นอยากจะบดบี้หล่อนให้ดิ้นจนละเลยเรื่องหาข่าวอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อนอยู่แล้ว พอหล่อนมาจับมัน ขยับมือหมุบหมับบนด้ามปืนของเขา มันก็ยิ่งอยากเอา! อยากกระเด้า! มันจะไม่แข็งจนเหมือนปืนหินปืนเหล็กได้ยังไง!
“กระสุนน่ะ มีสิ”
เขาก้มลงกระซิบข้างหูหล่อน และจับมือสาวน้อยให้กำไอ้ปืนโตของเขาแน่นขึ้น
อูยส์... แม่เจ้าโว้ย!
ปืนสูดหายใจลึกๆ กล่อมตัวเองให้อึดเข้าไว้ อย่ามาล่มคามือสาวก่อนได้เสียว! ถึงหล่อนจะทำให้เขาตื่นเต้นแบบที่ไม่เคยเป็นกับใครมาก่อนก็เถอะ
“เอาเป็นว่าเดี๋ยวพี่จะยิงให้ดู... เผื่อว่าราตรีอยากเห็นว่าปืนของพี่มันดีกว่าของไอ้ตรัยยังไง!”
“อ๊ะ!”
ราตรีห่อไหล่ปล่อยมือจากปืนใหญ่ของเขาเมื่อชายหนุ่มโอบกอดหล่อนแน่นขึ้น สาวน้อยยกมือดันหน้าเขาไม่ให้โน้มลงมาหอมจูบหล่อน หัวใจเต้นระรัวด้วยความใกล้ชิด จนมือน้อยๆ ปัดแว่นกันแดดของเขาร่วงลงแทบเท้า
ดวงตากลมโตช้อนขึ้นมองสบตาเขา อย่างกับมีมนต์สะกดให้หล่อนหยุดดิ้น ร่างกายนุ่มนวลเริ่มร้อนๆ หนาวๆ สงสัยเพราะหล่อนกำลังมีประจำเดือนแน่ๆ เลย อ๊ะ! น้ำประจำเดือนของหล่อนมันไหลพลั่กออกมาอีกแล้ว
“ไม่ต้องยิงปืนให้ดูแล้วจ้ะ ถ้าพี่ไม่ได้จะปล้นหนูก็ปล่อยหนูเถอะนะ หนูเป็นประจำเดือน ต้องกลับบ้านไปใส่ผ้าอนามัยแล้ว เดี๋ยวมันเลอะ”
แม้จะอายที่ต้องพูดแบบนี้กับผู้ชาย แต่สาวน้อยก็ไม่รู้จะใช้เหตุผลอะไรที่จะทำให้เขาเลิกยุ่มย่ามกับหล่อนเสียที ด้วยความซื่อจึงพูดสิ่งที่คิดด้วยแก้มแดงๆ ที่ทำให้ปืนยิ่งเอ็นดูสาวน้อยในอ้อมแขนมากขึ้นกว่าเดิมอีก
- ผู้เขียน
