Chapter 3 ไอติมเยิ้มๆ
1199 คำ
“อุ๊ย หก”
สาวน้อยอุทานเพราะไอศกรีมร่วงจากไม้หล่นใส่อกเสื้อที่เป็นเนินตูมออกมาด้วยดอกบัวคู่สวยสมวัยสาว
ไอศกรีมละลายนิดหน่อยก่อนจะไหลลงพื้น แต่เสื้อสีขาวที่เปียกก็ทำให้เห็นเนินอกอวดเบียดชิดกันอยู่ในบราเซียลูกไม้เกือบจะชัด จนปืนแอบกลืนน้ำลายลงคอดังเอื๊อก
แม่งเอ๊ย ทั้งที่เป็นเด็กสาวสะสวย สดใส น่ารัก แต่ในเวลาเดียวกันก็เอ็กซ์ฉิบหาย
ไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนทำให้เขาทั้งใจสั่นและแก่นกายแข็งตั้งขึ้นมาได้พร้อมกันเหมือนหล่อนเลย!
“ราตรีมากับใครเหรอ”
ชายหนุ่มถามเพื่อไม่ให้บทสนทนาจบ เพราะเขายังไม่อยากแยกจากหล่อนคืนนี้
“พี่ทิวาจ้ะ แต่ไม่รู้เดินไปไหนแล้ว”
“งั้น... พี่จะอยู่เป็นเพื่อน จนกว่าพี่ทิวาของราตรีจะเดินมาเจอแล้วกัน ดีมั้ย”
เมื่อสาวน้อยทำท่าลังเล เขาจึงรวบรัดตัดความ
“เริ่มจากไปล้างเสื้อก่อนแล้วกัน เดี๋ยวมันจะเหนียว แล้วมดจะไต่ขึ้นมากัดได้นะ”
“จริงเหรอจ๊ะ”
ไม่จริงหรอก มดอะไรจะพยายามไต่ขึ้นมากัดหล่อนที่ยังขยับตัวเดินโทงๆ อยู่ในงานวัดล่ะ แต่ปืนก็ยิ้มแย้ม แอบซ่อนดวงตาร้ายกาจในแบบลูกชายคนโตของมหาโจรไว้อย่างแนบเนียน!
“จริงสิ ไปล้างกัน เดี๋ยวพี่ช่วย”
ราตรีไม่ทันตั้งตัวเลยตอนที่เขาจับแขนหล่อนพาเดินไปด้วยกัน มือของเขาใหญ่มาก กำมือหล่อนมิดเลย แถมยังหยาบระคายเหมือนคนทำงานหนักด้วย ราตรีแก้มแดงแจ๋ ใจคิดว่าไม่ควรให้ผู้ชายจับมือถือแขน แถมยังเป็นผู้ชายที่เพิ่งเจอกันเมื่อกี้เองด้วย!
แต่ไม่รู้ทำไม หล่อนกลับเดินตามเขาต้อยๆ เหมือนถูกมนต์สะกดจากพ่อมดนักล่า โดยไม่อาจขัดขืนอะไรเขาได้เลย
ปืนหยิบแว่นกันแดดขึ้นมาสวมอำพรางใบหน้าอีกครั้ง เขาอาศัยการเดินเร็วๆ พาสาวน้อยออกมาจากกำแพงวัด จนถึงตุ่มน้ำสำหรับใช้สอยของบ้านหลังหนึ่งที่ตอนนี้ปิดเงียบเพราะทุกคนออกไปเที่ยวงาน
“ใช้น้ำบ้านนี้ได้เหรอจ๊ะพี่ เจ้าของบ้านเขาไม่อยู่”
จิตสำนึกของสาวน้อยเตือนให้รู้ว่าอะไรที่ไม่ใช่ของตัวเองก็ไม่มีสิทธิ์ใช้จนกว่าจะขออนุญาต แต่จิตสำนึกของชายที่ถูกเลี้ยงให้โตมาเป็นโจร เขาไม่สนหรอกว่าของใคร หรือลูกหลานใคร ถ้าเขาอยากได้ เขาก็จะเอาให้ได้!
คืนนี้เขากับขวานออกมาหาข่าวเพื่อการปล้นในคืนสุดท้ายของงานวัด ถ้าจะ ‘ล้วง’ เอาข่าวออกมาจากปากสาว และมอบความเสียวซ่านให้เจ้าหล่อนด้วย โดยตะล่อมให้หล่อนยินยอม เขาก็จะไม่ได้ทำให้กองโจรเสียแผน
มีแต่ได้! กับได้!!
“ได้สิ เขาไม่ได้ล่ามโซ่ไว้นี่”
ปืนเปิดฝาตุ่มตักน้ำออกมาเกือบเต็มขัน ก่อนใช้มือล้วงน้ำปาดไปที่เนินอกสล้าง มันทั้งนุ่มนิ่ม เด้งสู้นิ้วมือเขา แม่เจ้าโว้ย! ขนาดยังไม่ได้ซุกไซ้เลียชิมเลยนะ
แค่จับยังรู้ ว่าต้องหวานมากแน่ๆ
“อุ๊ย อย่าสิจ๊ะพี่ เดี๋ยวหนูล้างเอง”
มือน้อยๆ ผลักไสเขาด้วยความตกใจ ยิ่งเสื้อของหล่อนเปียกน้ำมากขึ้น เนินทรวงก็ยิ่งเด่นชัดในสายตาของชายหนุ่ม ยิ่งหล่อนผลักเขาออก เสือปืนก็ยิ่งอยากขย้ำ!
ซ่า!
“ว้าย”
“โอ๊ะ ขอโทษที พี่มือลื่น”
ชายหนุ่มยิ้มมุมปากหลังจากสาดน้ำใส่หน้าอกหน้าใจของสาวน้อยวัยแรกแย้มจนหล่อนเปียกไปหมด เขาถอดเสื้อเชิ้ตลายตารางของตัวเองออก เผยให้เห็นแผงอกแกร่งกำยำ หน้าท้องแข็งเป็นลอนไร้ไขมัน และรอยแผลเป็นจากการฝึกต่อสู้ตั้งแต่เด็กบนร่างกายสมบูรณ์แบบสมเพศบุรุษของเขา
“หนาวมั้ย ใส่เสื้อพี่ไว้นะ”
กลิ่นกายของเขาโอบล้อมเหมือนถูกเขากอดไว้เมื่อชายหนุ่มห่มเสื้อตัวนั้นให้ ราตรีมองเขาตาปรอย หัวใจเต้นตึกตัก ไม่คิดเลยว่าการใกล้ชิดกับผู้ชายจะทำให้รู้สึกเหมือนหัวใจจะวายได้ทุกๆ วินาทีขนาดนี้
หล่อนสะดุ้งเมื่อเขาโน้มหน้าลงมาใกล้ๆ ราตรีไม่รู้ว่าเขาจะทำอะไร หล่อนเลยได้แต่หลับตาปี๋
แบบนี้ก็เข้าทางเสือปืนน่ะสิ!
พวงแก้มของหล่อนหอมอ่อนๆ ด้วยกลิ่นสาบสาว ปืนสูดหายใจลึกตอนที่ก้มลงไปใกล้ๆ ริมฝีปากของเขาใกล้กับริมฝีปากอวบอิ่มที่สั่นระริก ก่อนจะประชิดจนสาวน้อยสะดุ้งถอยหนี แต่ปืนก็โอบรัดร่างนุ่มไว้แน่น แล้วประกบจูบดูดปากหล่อนจนราตรีลืมตามองเขาด้วยความตกใจ
แขนของเขาแกร่งรัดรึง ปากของเขาสูบลมหายใจของหล่อน เขาล้วงลิ้นเข้ามาในปาก ลากไปทั่ว พัวพันกับลิ้นหล่อนจนราตรีอึดอัดหายใจไม่ออก แล้วก็ร้อนผ่าวๆ ไปทั่วร่างกายอ่อนเยาว์ของหล่อนเลยด้วย
หว่างขาของสาวน้อยเจ็บแปลบๆ
แถมยังเหมือนประจำเดือนจะมากะทันหัน มันแฉะเยิ้มเต็มกางเกงในเลย
จ๊วบ จ๊วบ...
“อืม หวานอย่างที่คิดจริงๆ ด้วย”
ราตรีผวาผลักเขาเมื่อเสือปืนคลายอ้อมกอด หล่อนมองเขาด้วยตาโตๆ กระชับเสื้อเขาแนบกายผ่องแผ้วบริสุทธิ์ไว้ และไม่เข้าใจเลยว่าเขาทำอะไร!
หล่อนไม่เคยเห็น ไม่เคยเจออะไรแบบนี้ นี่มันอะไรกัน ทำไมสัมผัสของเขาทำให้หล่อนสั่น และทำให้ประจำเดือนของหล่อนมาเร็วกว่าปกติด้วย
“พะ พี่ปืนทำอะไรจ๊ะ”
ปืนเลิกคิ้วมองสาวน้อยด้วยความแปลกใจ สวยขนาดนี้ ในหมู่บ้านไกลปืนเที่ยงที่พวกผู้หญิงมีผัวกันตั้งแต่นมยังไม่ตั้งเต้าขนาดนี้
ไม่รู้จักแม้กระทั่งจูบ...
ชักสนุกแล้วสิ!
“กินไอติมที่ปากหนูไง”
ปืนยื่นมือไปเกลี่ยนิ้วโป้งที่ปากสาวน้อย ก่อนปาดคราบน้ำลายของเขาออกจากปากหล่อน
“พี่ซื้อให้ พี่แค่อยากกินด้วยบ้าง ไม่ได้เหรอ”
ราตรีกะพริบตาปริบๆ เถียงเขาไม่ออกเพราะเขาก็จ่ายเงินเลี้ยงไอศกรีมหล่อนจริงๆ แต่สัญชาตญาณของหล่อนคอยเตือนว่าผู้ชายคนนี้น่ากลัวกว่าที่หล่อนคิด สาวน้อยจึงขยับถอยหลังสองสามก้าวด้วยความประหวั่น
“หนูจะกลับบ้านแล้ว”
ราตรีหันหลังวิ่งหนีสุดฝีเท้า ก่อนจะหยุดหอบแฮ่กๆ ที่ใต้ต้นไม้ใหญ่ริมทางเปลี่ยว หล่อนมั่นใจว่าเขาไม่ได้ตามมา กระทั่งมือหนากระชากข้อมือบอบบางของหล่อนให้หันกลับไปมองเขา
หัวใจสาวกระตุกระรัว โอ... เขาจะทำอะไรหล่อน
“อย่านะ”
ราตรีพยายามผลักเขา แต่ปืนกลับดึงเสื้อของเขาออกจากร่างกายของหล่อนเบาๆ โดยตั้งใจจะไม่แหวกหญ้าให้งูตื่นมากไปกว่านี้
“พี่แค่มาเอาเสื้อคืน”
“เอ่อ” ราตรีพูดไม่ออก เห็นเขาเปลือยท่อนบนและมีเหงื่อซึมเพราะอากาศร้อน หล่อนก็ยิ่งแก้มแดง
- ผู้เขียน
