Chapter 11
1582 คำ
ดีน่าเอากล่องไปเก็บไว้ในห้องก่อนจะเดินมาตักกับข้าวใส่กล่องให้ชายหนุ่ม นี่มันก็ใกล้เวลาเที่ยงวันแล้วเธอควรจะออกไปได้แล้ว
"ป้าคะฝากทำความสะอาดหน่อยนะคะ ดีน่าต้องรีบไปแล้วค่ะ"
"เชิญเลยค่ะป้าจัดการเอง"
หญิงสาวยกมือไหว้ก่อนจะถือกล่องข้าวเดินไปขึ้นรถแล้วขับออกไปทันที เธอมาถึงที่บริษัทของชายหนุ่มในเวลาไม่นาน จากนั้นก็เดินขึ้นลิฟท์ของผู้บริหารแล้วไปหาชายหนุ่มที่ห้องทำงาน
"ยังไม่มีใครมาเลยแหะ"
เธอวางกล่องข้าวลงที่โต๊ะทำงานของชายหนุ่มก่อนจะเดินสำรวจโดยรอบห้องของเขา บนตู้โชว์วางของมีกรอบรูปด้วยแหะ เขาเอารูปใครมาตั้งไว้น้าเธออยากรู้จัง ดีน่าเดินเข้าไปใกล้ก่อนจะหยิบมาดูอย่างเสียมารยาท
"เอ๊ะ! รูปนี้..."
เธอมองภาพในกรอบรูปอย่างแปลกใจ มันเป็นรูปของเธอตอนเรียนมัธยมปลายผมยังถักเปียอยู่เลย นี่เขามีรูปเธอในตอนนั้นได้ยังไงเสียงคุยกันดังขึ้นเธอรีบวางลงตามเดิมก่อนจะหันมายังประตูแล้วยิ้มกว้างทันที
"ดีน่า มาได้ยังไงคะ"
เขามองหญิงสาวอย่างดีใจปนแปลกใจ เธอไม่บอกเขาด้วยซ้ำว่าจะมาที่นี่
"ก็มาเซอร์ไพรส์ไงคะ เผื่อว่าพี่ธีมีสาวๆมานั่งรอที่นี่ ดีน่าจะได้มาเจอพอดีไง"
เธอเอ่ยอย่างแกล้งหยอก ก็พอรู้แหละว่าเขาคงไม่ทำแบบนั้นแต่ว่าอยากแกล้งเขาเฉยๆ
"โธ่เอ้ยพี่จีบหนูอยู่นะ จะมีผู้หญิงที่ไหนมาเพิ่มอีกล่ะ เว้นเสียแต่ว่าหนูจะปฎิเสธพี่อันนี้ก็ไม่แน่"
"เนี่ย! แล้วจะให้รับรัก ดูสิขนาดยังไม่ได้คำตอบเลยคิดการใหญ่จะหาคนอื่นรอไว้แล้ว"
หญิงสาวเอ่ยเสียงติดงอน ชายหนุ่มเดินมาโอบเอวหญิงสาวไว้ก่อนจะมองบนโต๊ะทำงานแล้วร้องว้าวออกมามันที
"ใครจะคิดแบบนั้นกันคะ ว่าแต่เอาอะไรมาเอ่ยทำไมน่ากินจัง ทำเองเหรอคะ"
"ใช่ค่ะ ดีน่าทำเองทุกอย่างเลย"
หญิงสาวภูมิใจนำเสนอมาก เธอหันหน้าไปหาชายหนุ่มแล้วกุมมือเขาไปนั่งลงที่เก้าอี้ เธอเปิดฝากล่องก่อนจะส่งช้อนให้ชายหนุ่มลองชิมฝีมือของเธอดู
"ลองชิมดูซิคะ ดีน่าคิดว่าพี่วีน่าจะงานยุ่ง เห็นผู้ช่วยบอกว่าให้พี่วีกินแต่ข้าวไข่เจียว น่าสงสารที่สุดเลยอ่ะ"
เธอยิ้มออกมาก่อนจะสะกิดให้เขาลองชิม ชายหนุ่มลองตักทานก่อนจะเอ่ยชมอย่างเอาใจหญิงสาว
"อร่อยที่สุดเท่าที่เคยกินมาเลย"
"เวอร์มากค่ะ ถ้ากินได้ก็กินเยอะๆเลยค่ะ ดีน่าทำมาเยอะมากและตั้งใจที่สุดเลย"
เขาดูไข่ดาวที่อยู่บนข้าวเป็นรูปหัวใจด้วยก่อนจะยิ้มออกมาอย่างอารมณ์ดี ทำกับข้าวหน้าตาน่ารักมากแถมให้หัวใจมาตั้งหนึ่งดวงอีก
"ยิ้มอะไรคะพี่วี"
"ยิ้มที่หนูให้หัวใจพี่ไง รอบหน้าเอาหัวใจมาเยอะๆเลยนะพี่ชอบ"
เขาอมยิ้มก่อนจะนั่งทานอาหารของเธออย่างเอร็ดอร่อย ไม่ได้อร่อยเวอร์มากแต่เป็นรสชาติที่ถูกปาก ถ้าเป็นแบบนี้สงสัยคงต้องรบกวนบ่อยๆแล้ว
"อร่อยเหรอคะ กินเยอะเชียว"
"จะกินจนหมดเลยค่ะ ขอบคุณนะคะที่เอามาให้ถึงที่เลย น่ารักที่สุด"
เขายื่นมือไปจับแก้มหญิงสาวไว้ก่อนจะบีบเล่นอย่างแกล้งหยอก เธอมองกรอบรูปอีกครั้งลังเลว่าจะถามเขาดีมั้ยว่าทำไมถึงมีรูปเธอตอนมัธยม แต่คิดไปคิดมาไม่ถามดีกว่า ถ้าเขาชอบเธอมานานแสดงว่าคงแอบมีรูปเธอในอดีตบ้างก็คงไม่แปลก
"พี่ยังต้องประชุมรอบบ่ายอีก อยากจะพาหนูไปเที่ยวแต่ว่าติดงานอ่ะ"
เขาทำหน้าเศร้าออกมาทันที ดีน่ายิ้มออกมาพร้อมกับส่ายหน้า
"ไม่เป็นอะไรเลยค่ะ ดีน่าแค่อยากทำอาหารมาให้พี่วีเฉยๆ เดี๋ยวก็กลับแล้วค่ะ ตั้งใจทำงานนะคะเดี๋ยวก็ได้ไปเที่ยวแล้วดีน่ารอได้ค่ะ"
"น่ารักที่สุดเลย พี่จะต้องเคลียร์งานให้จบเพราะกะไว้ว่าจะพาหนูเที่ยวนานๆหน่อย จะได้ไปหลายที่"
"ค่ะ งั้นดีน่ากลับเลยมั้ยคะ"
หญิงสาวเอ่ยถาม เขาส่ายหน้าก่อนจะดึงแขนเธอเข้ามาใกล้แล้วดึงเธอให้มานั่งลงบนตักของเขา มือหนาโอบเอวเล็กไว้หลวมๆ
"รีบไปไหนคะ พี่ประชุมอีกทีบ่ายโน่น นี่เพิ่งเที่ยงกว่าเองอยู่ด้วยกันก่อนนะ พี่อยากเห็นหนูนานๆ"
เขาหยอดหญิงสาวก่อนจะตักข้าวทานต่อ ดีน่าเหลือบสายตามองชายหนุ่มก่อนจะส่ายหน้ายิ้มๆ
"เจ้าเล่ห์จริงนะพี่วี เนียนด้วย"
เธอตีมือชายหนุ่มหลายทีแต่มีหรือที่คนอย่างเขาจะปล่อยเธอไปง่ายๆ
"กินด้วยกันมั้ยคะ"
"ไม่เอาค่ะ ทำกับข้าวไปชิมไปดีน่าอิ่มแล้วค่ะ"
เธอเอ่ยออกมาเพียงแค่นั้นก่อนจะหยิบน้ำเย็นส่งไปให้เขาถึงปาก ชายหนุ่มมีความสุขมากที่วันนี้เธอทำกับข้าวมาให้แถมยังนั่งอยู่เป็นเพื่อนอีก ไม่นานเขาก็ทานทุกอย่างจนหมด หญิงสาวลุกขึ้นออกจากตักของเขาก่อนจะปิดฝาเก็บใส่ถุงตามเดิม ทั้งสองคนไปนั่งเล่นอยู่ด้วยกันตรงโซฟาในระหว่างรอเขาไปประชุมช่วงบ่าย
"หนูอยากไปเที่ยวที่ไหนบ้างอ่ะ หาข้อมูลไว้บ้างหรือยัง"
"ยังเลยค่ะ ค่อยไปหาตอนถึงแล้วก็ได้ค่ะ พี่วีประชุมตั้งสองวันดีน่าคงอยู่โรงแรมเฉยๆ ตอนนั้นค่อยหาที่เที่ยวเอา"
"แบบนั้นก็ได้ค่ะจะได้ไม่เบื่อด้วย แต่ว่าถ้าอยากไปนั่งประชุมกับพี่ก็ได้นะ"
หญิงสาวส่ายหน้าทันที ต้องไปฟังภาษาญี่ปุ่นซึ่งเธอฟังไม่รู้เรื่องเพราะฉะนั้นไม่เอาดีกว่า
"ฟังภาษาญี่ปุ่นไม่รู้เรื่องค่ะ ไปก็เกะกะเปล่าๆ"
"พวกเขาพูดภาษาอังกฤษทุกคนค่ะ พูดเก่งมากด้วยไม่ต้องใช่ล่ามเลย พี่อยากให้ดีน่าไปด้วยนะจะได้ไปดูโรงแรมในเครือของว่าที่สามีไง"
"ใครสามี เดี๋ยวนะ... ยังไม่ได้ตกลงเป็นแฟนเลยนะ"
หญิงสาวอมยิ้มมองชายหนุ่ม เขาทำหน้ามึนไม่รู้ไม่ชี้ไม่สนใจอะไรทั้งนั้น ตีมึนว่าเราสองคนคบกันแล้วด้วยซ้ำ
"ไม่รู้แหละ ทุกวันนี้ใครถามพี่ก็บอกว่าดีน่าเป็นแฟนพี่แล้ว ไม่เชื่อลองถามดูสิ"
"เนี่ย! ขี้ตู่เอาเองหมดเลย ดีน่าเสียหายหมด"
หญิงสาวไม่ได้พูดจริงจังมากนัก และชายหนุ่มก็รู้ว่าเธอเริ่มเปิดใจให้เขามากขึ้นกว่าเดิมเยอะ ตีมึนพูดเองเอออเองไปเถอะเชื่อสิว่าไม่นานก็ใจอ่อนไปเองแหละ ทำขนาดนี้ก็ใจเอนเอียงมาแล้วครึ่งหนึ่งล่ะ
"ทำไมหนูน่ารักจัง พรุ่งนี้พี่ก็ประชุมอีกนะ จะทำกับข้าวมาส่งอีกป่ะ"
"ได้ค่ะ ว่าแต่พรุ่งนี้อยากกินอะไรคะ ดีน่าจะได้สั่งแม่บ้านซื้อของมาเตรียมไว้"
เธอเอียงคอถามชายหนุ่ม เขากุมมือเธอไว้ก่อนจะทำหน้าครุ่นคิดซักพัก
"กินอะไรดีน้า อืม..."
"อาหารใต้มั้ยคะ พี่วีชอบรึเปล่า"
"ได้อยู่นะ แกงส้มชะอมกุ้ง คั่วกลิ้งพี่กินได้"
หญิงสาวยิ้มออกมาทันที ทำง่ายจะตายเมนูพวกนี้งั้นเอาเป็นว่าเธอได้เมนูที่ต้องการแล้ว
"โอเคค่ะ งั้นพรุ่งนี้กินอาหารใต้ดีกว่า พี่วีรอกินเลยนะดีน่าจะทำสุดฝีมือเลย"
เขาหอมแก้มหญิงสาวอย่างแรงก่อนจะยิ้มออกมาอย่างเจ้าเล่ห์
"จะรออย่างใจจดใจจ่อเลย มีความสุขจังเลยเหมือนเมียทำกับข้าวมาส่งอ่ะ อารมณ์นั้นเลย"
"คนบ้า... เมียอะไรกันคะพูดไปเรื่อยพี่วีนี่"
"พูดจริงนะ ใครเห็นก็คิดแบบนั้นแหละ"
ไม่คุยด้วยแล้ว ชิ!"
ทั้งสองคนแกล้งกันไปมาอยู่นานก่อนจะแยกย้ายเพราะชายหนุ่มต้องไปประชุมต่อ หญิงสาวปล่อยให้เขาหอมแก้มจนช้ำไม่อย่างนั้นเขาไม่ยอมปล่อยเธอออกจากห้องซักที แล้วเขาเอานั้นแหละที่จะไปประชุมสาย
"ปล่อยดีน่าได้แล้วค่ะ แก้มช้ำหมดแล้ว"
"ไม่อยากให้ไปเลย คืนนี้วิดีโอคอลคุยกันนะคะ"
"จะรอค่ะ งั้นดีน่ากลับแล้วนะคะ"
หญิงสาวหยิบกระเป๋าก่อนจะเดินออกมาพร้อมกับชายหนุ่ม เขาดึงเธอมาหอมแก้มอีกรอบก่อนจะอมยิ้มเดินไปห้องประชุมทันที
"เฮ้อ! นี่ขนาดไม่ได้เป็นอะไรกันนะยังเปลืองตัวขนาดนี้ ไม่อยากจะคิดตอนเป็นแฟนกันเลย..."
- ผู้เขียน
