ดาดฟ้า
ความคิดที่ตีกันวุ่นในหัวบอกให้ขาหยุดอยู่กับที่แต่ร่างกายไม่ฟังกลับทำตามความปรารถนาที่อยู่ใต้ก้นบึ้งของหัวใจด้วยการก้าวขายาว ๆ ไปหยุดอยู่ตรงหน้าของเขา คิณ อัคนี ที่กำลังนั่งวาดแขนวางไว้บนพนักโซฟาทั้งสองข้าง
ดวงตาคู่คมจ้องมองมาที่เธอไม่หลบสายตาสักนิดเอยมองลึกลงในดวงตาคู่นั้นเธอก็พบกับความปรารถนาที่ซ่อนเอาไว้ลึก ๆ ของคิณ
เขาต้องการเธออย่างนั้นเหรอแล้วแบบไหนล่ะที่เขาต้องการ คู่นอน หรือคนรัก ข้อที่สองน้ำหนักในใจช่างแผ่วเบาเหลือเกิน
“นั่งสิ จะยืนอีกนานไหมไม่เมื่อยเหรอ”
เสียงนุ่มทุ้มเอ่ยชวนให้เธอนั่งลงแกมประชดนิด ๆ
ในขณะที่เอยลังเลว่าจะไปนั่งข้าง ๆ เขาดีไหมนั่งแล้วเขาจะทำอะไรเธออีกไหมนะเธอเผลอกัดริมฝีปากอวบอิ่มด้วยความเคยชิน เธอจะเป็นแบบนี้เสมอเวลาที่เธอใช้ความคิดแต่สุดท้ายเธอก็ตัดสินใจเดินอ้อมไปนั่งลงข้าง ๆ ที่ค่อนข้างไกลในความคิดของคิณ เนื่องจากเป็นโซฟาที่ยาวและมีขนาดกว้างที่สามาร
