Ep.10 : ชีวิตมหาลัย
2730 คำ
“แก่แดด แก่ลมใหญ่แล้ว” มือใหญ่ดึงมือของฉันออกจากตัวเขา ฉันก็ไม่ได้อยากทำอะไรแบบนี้ แค่อยากรู้ว่าที่บอกจะปกป้องฉัน จะอยู่กับฉันไม่ให้ฉันเป็นอันตราย จะทำได้จริงไหม
“พี่ติณไม่อยากเหรอคะ” ฉันฉีกยิ้มหวานให้คนตรงหน้า พร้อมกับขยิบตาทำหน้าออดอ้อน เอาสิ ทำสิ ทำสักที ฉันจู่โจมคนตรงหน้า นี่มันเป็นเกม เอาสิไอ้ตำรวจโง่ ถวายตัวให้ขนาดนี้แล้ว
ปึงงงง!!! เสียงเปิดประตูที่ผลักเข้ามา ทำให้ฉันหันไปมอง แต่ไม่ได้สนใจคนที่กลับ แต่กลับเดินหน้าปล้ำไอ้ตำรวจโง่นี่ต่อ ไหนบอกเก่งไง ทำไมไม่ทำ ทำซิ!!!!!! ฉันบอกให้ทำไง
“พอแล้ว ทำตัวเหลวไหลใหญ่แล้ว ขอโทษนะครับคุณติณ” หมอเดินมากระชากแขนของฉันออก แล้วพยายามที่จะทำให้ฉันหยุด แต่ฉันไม่หยุด ก็คืนนี้ฉันจะปล้ำไอ้ตำรวจนี่ไง จะมาห้ามทำไม!!!!! แต่พอฉันยังดิ้นมากเข้าแขนใหญ่ก็อุ้มช้อนฉันขึ้นมาจากพื้น ไม่ต่างจากพ่อที่อุ้มลูก
“ปล่อย!!!!! คืนนี้ไม่ใช่คิวหมอ!!! ” ฉันตะโกนใส่คนที่อุ้มฉันไม่ยอมปล่อย
“เลิกประชดได้แล้ว!!!! แบบนี้มันสร้างความเดือดร้อนให้คนอื่น มันไม่น่ารักเลย หมอไม่อยู่แค่วันเดียว แค่นี้ก็ก่อเรื่องแล้วเหรอ” คนเป็นหมออุ้มฉันเข้ามาในห้อง ก่อนจะหันไปขอโทษไอ้ตำรวจเซ่ออีกที
พอเข้าห้องมาได้ฉันก็กัดที่ไหล่ของหมอทันที บอกให้ปล่อย!!!! ทำไมไม่ปล่อย ปล่อยสิ!!!!! กัดขนาดนี้แล้ว ทำไมไม่ปล่อยยยยยยย!!!! ฉันพยายามดิ้นจนหลุดออกมาจากแขนใหญ่ ทำให้หมอต้องยอมปล่อยฉันอย่างเลี่ยงไม่ได้
“ทำไมทำตัวแบบนี้ ยังไงคุณติณก็เป็นผู้ชาย” เสียงดุ ๆ ตวาดใส่ฉัน มันทำให้ฉันตั้งคำถาม ในความไม่เข้าใจ
“ฉันจะไปทำอะไรกับใครมันก็เรื่องของฉัน ของก็ของของฉัน หมอจะมาด่าทำไม หมอจะไปดูตัวกับใคร ฉันยังไม่เห็นสนเลย ต่างคนอยากทำอะไรก็ทำไปสิ” ฉันผลักคนตรงหน้าอย่างแรง แล้วพยายามจะวิ่งไปเปิดประตูเพื่อไปหาไอ้ตำรวจงี่เง่าที่ทำอะไรชักช้าจนหมอกลับมาทัน แต่ไม่ทันจะก้าวไปไหน แขนใหญ่ก็คว้าเอวของฉันเอาไว้ได้อย่างทันท่วงที เอวที่ถูกรวบทำให้แผ่นหลังของฉันชนกับอกกว้างที่กำลังสั่นสะเทือน
“เด็กดื้อต้องโดนทำโทษ” เสียงทุ้มที่มีร่องรอยของการสะกดกลั้นอารมณ์ เพียงแค่สิ้นลง ริมฝีปากอุ่นก็กัดเข้าที่ต้นคอของฉันจนรู้สึกเจ็บ
“อ๊ะ!!!! ”
แล้วแรงกัดที่คออีกข้าง ก็ทำให้ฉันพยายามที่จะดิ้น ความเจ็บปวดที่ไม่ได้มากมาย เพราะมันเจ็บแค่ที่กาย แต่สิ่งที่มันระบมอยู่ในใจ มันเจ็บยิ่งกว่า ไหนสัญญาว่าจะไม่ให้ฉันต้องเจออันตราย ไหนสัญญาว่าจะไม่ให้ฉันต้องอยู่คนเดียว
“ไหนบอกจะไม่กลับมา กลับมาทำไม!!!!! ไอ้คนทุเรศ ไม่รักษาสัญญา” ฉันหันไปผลักคนที่กอดฉันไม่ยอมปล่อย ใครอนุญาตให้หมอมากอด
“ที่โกรธ เพราะไม่อยู่กับเธอ หรือโกรธเพราะไปดูตัว เวลาเธอเป็นมาริยะหมอชักเริ่มชอบแล้วสิ เพราะเธอซื่อตรง ทำอะไรในสิ่งที่มาริจังจะทำไม่ได้ บางที ก็ชัดเจนจนเดาง่าย อยากลองมีอะไรกับคนอื่น ลองกับหมอไหมล่ะ” ร่างกายกำยำดันฉันจนติดกำแพง คิดว่าฉันจะกลัวรึไง ตัวเองเป็นคนผิดทิ้งให้ฉันอยู่คนเดียวแท้ ๆ
“ใครจะไปอยากทำอะไรกับหมอ ไม่ได้ชอบสักหน่อย ฉันชอบคุณติณ” ฉันตอบใส่หน้าคนที่พยายามจะข่มให้ฉันลง ฉันคิดว่าอย่างหมอไม่มีทางกล้าแน่ ๆ คงได้แค่ขู่ให้ฉันกลัวเท่านั้น ฉันจ้องมองตาคู่ตรงหน้าอย่างไม่สะทกสะท้าน แต่หมอกลับยิ้มออกมา ด้วยดวงตาเศร้า ๆ และผิดหวัง
“งั้นเหรอ งั้นก็ดีใจด้วยนะ ขอให้มีความสุขมาก ๆ เธอชนะแล้ว” รอยยิ้มจาง ๆ ของหมอ มันทำให้ฉันรู้สึกถึงได้รับชัยชนะ ชนะแบบชนะขาด แต่หมอกลับหันหลัง แล้วจะเดินออกจากห้อง อะไร ขับรถมาจากต่างจังหวัด เพื่อยอมแพ้แค่นี้เหรอ
“คืนนี้ฉันจะไปนอนกับคุณติณ” ฉันตะโกนตามหลังคนที่กำลังจะออกจากห้อง ทำให้เขาหยุดชะงัก มันได้ผล!!!!
“ก็ตามใจสิ ใส่ถุงด้วยนะ การคุมกำเนิดเป็นเรื่องสำคัญ” พอพูดจบ หมอก็เดินออกจากห้องไปเลย อะไรกัน แค่นี้จริง ๆ เหรอ นึกว่าจะแน่กว่านี้ ที่แท้ก็ไม่เท่าไหร่ แต่ทำไมชนะ แล้วมันไม่เห็นรู้สึกดีเลยนะ
นที Say ::
“หมอทิ้งการเที่ยวกับครอบครัวมาเลยเหรอ” คำถามของคุณติณทำให้ผมต้องโชว์โทรศัพท์ ที่มีประวัติแชทหน้าปวดหัวให้คุณติณดู เรื่องวุ่นวายมากมาย เพียงเพราะผมบอกว่าจะไม่กลับบ้าน
“ขอโทษแทนน้องด้วยนะครับ ขอโทษที่น้องสร้างความวุ่นวาย”
“เฮ้อออออ แล้วนี่จะเอายังไงต่อ”
“เอาอะไรยังไง?? น้องบอกแล้วว่าชอบคุณ ผมก็แค่ทำงานของผมต่อ ผมขอตัวนะครับ อยากอาบน้ำจังเลย” ผมต้องบอก เพื่อล็อกคิวห้องน้ำเอาไว้ก่อน เพราะห้องน้ำข้างบน ยังไงก็มีห้องเดียว แล้วตอนนี้ผมก็เหนื่อยมากอยากอาบน้ำแล้วนอนเต็มทน
“ชอบฉันเนี่ยนะ?? เชื่อมาริยะไปได้ยังไง หมอก็รู้ว่าเธอโกหก”
ผมไม่ได้ตอบอะไร แค่เดินขึ้นชั้นบนเงียบ ๆ ผมรู้แล้วว่ามาริยะแค่ประชด แต่เธอต้องเรียนรู้ด้วยตัวเอง ว่าการที่เธอพูดประชด มันไม่ได้ทำให้อะไรดีขึ้นมา พาลแต่จะทำให้เสียความรู้สึกไปกันหมด บทเรียนนี้ใคร ๆ ก็ไม่สามารถสอนเธอได้ มาริยะ ต้องหัดเรียนรู้ด้วยตัวเอง ความผิดที่เธอทำวันนี้ มันไม่ได้รุนแรงกว่าครั้งอื่น แต่ที่ผมโกรธ คือเธอไม่รักตัวเอง เธอเอาตัวเข้าแลกกับคุณติณ เพียงเพื่อบีบให้ผมกลับมา ถ้าเธอต้องการให้คนมาสนใจ เลือกใช้วิธีนี้ผิดมหันต์
ผมอาบน้ำนานกว่าครั้งไหน ๆ เพราะอยากทำให้ความคิดในหัว มันโล่งขึ้นมาบ้าง ผมปล่อยให้น้ำเย็น ๆ ไหลผ่านร่างกาย ผมอาจจะใจดีกับมาริยะมากไป ต่อจากนี้ไป ต้องเข้มงวดกว่านี้แล้ว จะพาไปเรียนมหาลัยยังไงผมก็ต้องคุมเธอให้ได้ ไม่งั้นผมเองลำบากแน่ ๆ ผมเดินกลับเข้าห้อง ก็เจอเด็กหญิงที่นั่งรออยู่ในห้องของผมแล้ว ท่าที่นั่งรอที่ขอบเตียงอย่างสงบเสงี่ยม แต่งตัวมิดชิดเรียบร้อย แต่ตอนนี้เป็นผมเองที่นุ่งผ้าเช็ดตัวผืนเดียว พอเด็กหญิงเห็นว่าผมแต่งตัวไม่เรียบร้อยก็เอามือขึ้นมาปิดตาเอาไว้
“ผมเหนื่อยแล้ว ถ้ามาเพื่อเอาชนะ เธอชนะไปเลย” ผมพูดกับคนที่นั่งปิดตาอยู่ ผมไม่รู้ว่าตอนนี้เธอจะมาไม้ไหนอีก แต่วันนี้ผมเหนื่อยที่จะสู้รบตบมือกับใครแล้ว ขอพักรบหนึ่งวัน
“คนที่ไปดูตัวสวยไหม เล่าให้ฟังหน่อยสิ” ฟังจากน้ำเสียงที่ปนกระแทกมาริยะยังไม่ไปสินะ เธอต้องการอะไรจากผมอีกนะ
“เธอชื่อก้อย สวยเลย เป็นรุ่นน้องที่เคยเรียนมหาลัยด้วยกัน พ่อของเธอกับพ่อของหมอเป็นคนรู้จักกัน เลยอยากให้หมอกับเธอรู้จักกันไว้ วันนี้เลยไปชลบุรีนั่งกินข้าวกันในครอบครัว ไปกันเป็นครอบครัว ไม่ได้ไปกันสองต่อสอง” ผมพูดไปแต่งตัวไป มันไม่ใช่เรื่องลับอะไร
“หมอชอบเธอสินะ ถึงไม่สนใจฉัน ไม่สิ ไม่สนใจมาริจัง” แล้วเธอสองคนไม่ใช่คนเดียวกันรึไง ต่อจะให้มาริยะตัดสินใจทำอะไร เธอสองคนก็ยังเป็นคนเดียวกันอยู่ดี
“การที่รีบกลับมาก็ชัดเจนแล้ว ไปนอนได้แล้ว วันนี้หมอเหนื่อยจังเลย ขอไปต่อสู้กับเธอพรุ่งนี้นะ” ผมไล่เด็กที่พยายามจะเอาแต่ใจไปนอน เพราะผมเองก็จะนอน
“นอนด้วย”
“ไม่เอา กลับไปนอนห้องตัวเอง” ผมเดินพาเธอไปส่งนอกห้อง เพราะตอนนี้เธอยังพยายามจะเอาชนะอยู่
“งั้นไปนอนห้องคุณติณกะได้น้าาาา” นี่ไง พยายามจะเอาชนะอีกแล้ว เธออยากให้มีคนสนใจและตามใจ เลยใช้วิธีการที่เธอว่าทำแล้วจะได้ผล คือใช้ร่างกายเพื่อหลอกล่อ ผมเป็นจิตแพทย์ ถ้ายังปล่อยไว้นานมันจะกลายเป็นฮีสทีเรีย โรคนี้มันไม่ใช่อาการเสพติดเซ็กซ์อยากที่ทุกคนเข้าใจ แต่มันคืออาการโหยหาความรัก โหยหาคนที่สนใจ อยากเป็นจุดสนใจกับคนหมู่มาก การใช้ร่างกายเพื่อแลกความสนใจจากคนที่ต้องการ ทำให้คนเข้าใจว่าโรคนี้คือโลกติดเซ็กซ์ ถ้าผมไม่ทำอะไร มันจะยิ่งรุนแรง
“เอาสิ ตามสบาย ถ้าคิดว่าทำแล้วจะมีค่า มีคนสนใจ ตามง้อ เธอคิดผิด ต่อให้เธอเอาตัวเข้าแลก ก็จะไม่มีใครสนใจ แต่ถ้าเธอเป็นเด็กดี ต่อให้ใครไม่เห็น แต่ฉันจะเห็น ที่ผ่านมาฉันสนใจเธอที่สุด เพราะเธอเป็นเด็กดีสำหรับฉัน แต่สิ่งที่เธอทำวันนี้ มันไม่ใช่” ผมจับเธอไปโยนไว้หน้าห้อง ก่อนจะปิดประตูให้เธอรู้ว่าผมเอาจริง สิ่งที่เธอทำวันนี้ ผมโกรธมาก
2 อาทิตย์ต่อมา
มาริจัง Say ::
ทำไมมาริยะถึงไม่ออกมา ฉันเรียกเธอออกมาตั้งแต่เช้าแล้วนะ นี่เป็นวันเปิดเรียนวันแรก นักศึกษามากมายแต่งตัวแข่งกันอย่างกับแฟชั่นโชว์ ทุกคนต่างขับรถหรูมาเรียนโชว์กัน เสียงหัวเราะคิกคักสนุกสนาน มันทำให้ฉันไม่สนุกด้วย รถของหมอเป็นรถโตโยต้าวีออสเเก่า ๆ ตอนที่ลงจากรถมีแต่คนมองเราตั้งแต่หัวจรดเท้า
“ไปเถอะ มายืนสั่น ก็ไม่ได้อะไร การบ้านวันนี้ มาเรียนวันนี้ต้องมีเพื่อนคนแรก เอาแบบนี้ดีไหม” หมอยิ้มให้ฉันเหมือนกับว่ามันเป็นเรื่องง่าย มาริยะ ทำไมไม่ออกมาล่ะ
“ฉันไม่พร้อม ฉันอยากกลับบ้าน ถ้าคนจำฉันจากข่าวได้ ถ้าคนจำหน้าฉันได้ ว่าฉันเคยผ่านอะไร ถ้าคนรังเกียจ” ความกลัวมันทำให้ฉันอยากจะหนี หนีไปให้ไกล ไม่อยากให้ใครจำฉันได้ เรื่องมันผ่านมาแค่หนึ่งปี ถ้าคนอื่น ๆ ยังไม่ลืมล่ะ
“ไม่เอา ชู่ววว ๆๆ เธอทำได้ ตอนนี้เธอเป็นน้องสาวหมอ ทุกคนจะจดจำเธอแบบนี้” มือใหญ่ล็อกหน้าของฉันเอาไว้ในขณะที่พูด ทำให้ฉันได้มีสติขึ้นมาได้บ้าง ฉันพยายามรวบรวมสติที่แตกออกเป็นผุยผง แล้วพยักหน้ารับคำของหมอ
“พี่ที ต้องเรียกหมอแบบนี้ใช่ไหม” หัวใจที่เต้นรัวยังไม่เบาลงเลย ความกลัวมันทำให้หัวใจบีบตัวอย่างแรงทุกครั้งที่จะฉันกำลังคิด
“น่ารักจังเลย ปะเราพยายามด้วยกัน” รอยยิ้มของหมอแม้จะทำให้ใจชื้น แต่ก็ไม่ได้ทำให้รู้สึกดีขึ้น ฉันถูกหมอจับให้กลับหลังหัน ก่อนจะดันหลังให้ฉันเดินไปถึงตึกเรียน ที่ตอนนี้มีคนมากมายกำลังวิ่งเล่น เพราะมันยังไม่ถึงเวลาเข้าคลาส
แล้วฉันควรจะไปอยู่ตรงไหน ก่อนจะถึงเวลาเข้าคลาส 10 โมง ฉันควรทำอะไรต่อ ฉันควรทำอะไรดี ฉันรีบหยิบหูฟังขึ้นมาใส่ แล้วเปิดเพลงดัง ๆ ให้มันลั่นหู เพื่อที่ตัวเองจะได้ไม่ต้องรับรู้อะไร อยู่แต่ในโลกของตัวเองก็พอ ฉันควรจะทำอะไรต่อ แต่ไม่ทันที่จะได้นึกนาน หมอก็ลากแขนฉันไปที่โต๊ะหินตัวที่ว่างอยู่หน้าตึกที่ต้องเรียน ตอนนี้มือฉันยังสั่นอยู่เลย ถ้าเจอคนที่รู้จักจะทำยังไง ยิ่งคิด ก็ยิ่งกลัว
พรึบ!!!!! แล้วฉันก็ต้องตกใจ เพราะอยู่ดี ๆ ก็มีหนังสือเล่มหนี่งถูกโยนลงมาบนโต๊ะหินอ่อนที่ฉันนั่งอยู่ จนฉันต้องเงยหน้าไปมอง ไม่ไหว จะร้องไห้อยู่แล้ว จะทำยังไงดีจะร้องไห้แล้ว ฉันรีบเร่งเสียงเพลงให้ดังกว่าเดิม เพื่อให้ไม่ต้องรับรู้อะไร
“โต๊ะนี้พวกฉันนั่งมาก่อน ที่ของพวกฉัน พวกปีหนึ่งออกไปเลยปะ” ผู้ชายหน้าตาเอาเรื่องมองมาที่ฉัน ทำให้ฉันต้องรีบก้มหน้า คนพวกนั้นมากันตั้ง 4 คนแหนะ จะมารังแกเรารึเปล่า มาริยะ ออกมาสักที จะงอนอะไรนักหนาาาา
“เอ้ย!! ไม่ได้ยินที่ไอ้เสือถามเหรอ”
ฉันยังก้มหน้าลงให้ต่ำกว่าเดิม เพราะตอนนี้กลัวสุดใจ กลัวถ้าตัวเองมีปัญหากับใครแล้วจะถูกลากไปทำอะไรที่มันน่ากลัวอีก มือใหญ่เอื้อมจะมาจับฉันให้ลุกขึ้น แต่โดนหมอจับมือนั่นเอาไว้ก่อน มันเลยทำให้ฉันต้องเงยหน้าขึ้นมามองน้อยๆ เพราะเพลงที่ฉันเปิดดังเหลือเกิน ทำให้ฉันไม่ได้ยินหมอกับผู้ชายคนนั้นคุยกัน
“อะไร?? ปี 1 อย่ามามีปากมีเสียงได้ไหม” พวกเขากำลังทะเลาะกันรึเปล่า
ทำไมล่ะ เราก็อยู่ของเราเฉย ๆ ทำไมถึงมีคนมาหาเรื่องเราอีก แล้วแบบนี้ชีวิตนี้ เราจะอยู่ยังไง เราจะต้องยอมเป็นคนที่ถูกกระทำแม้เราจะมานั่งก่อนรึไง ฉันตบโต๊ะแล้วลุกขึ้นพรึบ ก่อนมองคนที่เข้ามาหาเรื่องเราด้วยความกลัว กลัวจริง แต่ก็ไม่อยากเป็นฝ่ายถูกกระทำ
“หวงที่นัก วันหลังก็ฉี่ใส่ซะสิ” พอฉันพูดจบ ก็ลากแขนหมอขึ้นตึกเรียนไปเลย
.
.
“เด็กคนนั้นใครวะ มานั่งที่กู แล้วยังเสือกบอกให้กูเยี่ยวจองทีอีก เหม็นตายห่าเลย” ชายหนุ่มมองตามหญิงสาว ที่เดินเข้าไปในตึกเรียนคณะเดียวกับเขา
“เค้ามากับผัว มึงจะไปมองตามทำไมไอ้พู เด็กปีหนึ่งเยอะแยะ”
“อาจจะพี่น้องกันก็ได้ ไอ้หน้าขาวนั่น บอกว่าแตะน้อง ไม่มีใครกล้าด่าฉันมานานแล้วนะ ปีหนึ่งงั้นเหรอ พวกมึงไปตามหามาให้กูที ใครเป็นพี่รหัส ใครได้เป็นพี่รหัสบอกกูด้วย กูใคร่อยากจิได้” พูยิ้มกริ่มกับใบหน้าจิ้มลิ้ม ที่ด่าเขา แม้แววตาของเธอจะมีความกลัว
“กูจะไปบอกผิง ว่าน้องชายมันเอาอีกแล้ว”
“ไอ้ห่า ผิงรู้ พ่อรู้ แม่รู้ ปู่รู้ ย่ารู้ ยายรู้ ตารู้ รู้แม่งทั้งบ้าน เสือกไม่เกิดมาเป็นน้องกูวะ แม่งออกก่อนกูแค่ 3 นาที เคลมตำแหน่งพี่เฉย แล้วกูต้องเยี่ยวจองที่ปะ” พูแม้จะเจ็บใจที่ถูกเด็กสาวด่า แต่ก็อดขำแววตาที่ยังหวาดกลัวของเธอไม่ได้
“มึงก็บอกไปดิ ว่ามึงเป็นเจ้าของ Ulzzz แล้วยังเป็นเจ้าของ The M แค่นี้ ผู้หญิงก็ถวายตัวแล้ว” เพื่อนในกลุ่มพูดขึ้น พร้อมกับเสียงหัวเราะ
“มึงว่ากูจะจีบกี่วัน”
“เค้ามีผัวแล้ว ฮ่ะ ๆๆ ” เพื่อนๆ ยังคงหัวเราะพู ที่ยังไม่ล้มเลิกความตั้งใจ
“กูขอ 7 วัน เลิกกับผัวมาให้กูฟันฟรีแน่ๆ ”
==========================
เรื่องนี้จะแต่งเพราะคิดถึงตัวละครทางไทเกอร์
ไทเกอร์มีลูกแฝด งานนี้ต้องมาแล้ว
- ผู้เขียน
