ทำไมชอบสั่งนัก! ไม่เข้าใจจะให้เธอทำอะไรนักหนา ห้ามโน้น ห้ามนี่ ห้ามทุกอย่าง...ไม่เบื่อบ้างหรือไงนะทำหน้าหงิกได้ทั้งวันทุกวัน
“ฉันเข้าใจแล้ว”
เขาจ้องมองเธอแล้วเดินเลี่ยงเข้าห้องน้ำ เสียงน้ำที่กำลังไหลลงสู่พื้นเขากำลังอาบน้ำอยู่ หญิงสาวถอนหายใจออกมา... เธอไม่อยากนอนห้องเดียวกับเขาเลย มันอึดอัดเพราะไม่รู้ว่าตัวเองกำลังอยู่ในฐานะอะไร เจ็บลึกๆ เหมือนกัน... ไม่เคยคิดว่าชีวิตผู้หญิงกำพร้าเช่นเธอ จะดูไร้ค่าได้ขนาดนี้เลย นอนทอดกายให้เขาฟรีๆ กี่ครั้งแล้วนะเธอจำไม่ได้ เพราะไม่ต้องการจะจำ น้ำตากำลังตกในอยู่ แม้ว่าใบหน้าจะไม่แสดงออก เจ็บปวดจนด้านชาไปหมดแล้ว... ร้องไห้จนน้ำตาไม่เหลือเลย อยากสะอื้นออกมาก็ไม่กล้าพออยากจะหนีห่างก็สงสารลูกมากเหลือเกิน
มือข้างหนึ่งยกขึ้นมาปิดปากไว้ เบี่ยงกายเดินหนีออกมาจากห้อง ร่างบางยืนนิ่งอยู่หน้าห้องพิงกำแพงเสียงสะอื้นกลืนหายเข้าไปในลำคอ กายทรุดลงกับพื้นด้วยความรวดร้าว
